Каталіцкі Веснік Добрая Вестка ў тваім доме!
Нас часам ахоплівае нежаданне ад думкі пра споведзь, калі мы ведаем, што зноў прыйдзецца вызнаваць адны і тыя ж грахі. Але такая споведзь мае шмат пераваг.
Адзін чалавек калісьці скардзіўся святару, што пастаянна паўтарае адны і тыя ж грахі. Той адказаў яму жартам: «Спадзяюся, што вы не збіраецеся раптам рабіць новыя!» Гэта на самай справе ласка, што мы не пагаршаем сваю сітуацыю новымі грэшнымі ўчынкамі. Але якая ў такім выпадку карысць ад споведзі, у якой мы каемся ў адных і тых жа грахах?
Педагагічная каштоўнасць сакраментальнай споведзі
Споведзь — гэта не юрыдычны акт, не спосаб разлічыцца з Богам і з самім сабой. Сакрамант прымірэння — гэта асаблівая магчымасць перажыць міласэрнасць Бога да нас. Гэта — канал ласкі; Божае жыццё перадаецца нам праз духоўныя раны, за якія мы просім прабачэння ў Бога. Гэты сакрамант таксама мае і педагагічную каштоўнасць, як казаў Папа Бэнэдыкт XVI. Ён дазваляе нам увайсці ў бездань Божага сэрца: міласэрны Айцец не стамляецца дараваць.
«Божая Міласэрнасць — гэта «не пачуццё, не «пабожнасць»! Наадварот, міласэрнасць — гэта сапраўдная сіла, якая можа вылечыць чалавека і свет ад хваробы, якой з’яўляецца грэх, зло маральнае, зло духоўнае», — сказаў калісьці Папа Францішак.
Такое праяўленне любові, якой Бог адорвае кожнага з нас, абуджае ў нашай душы захапленне і радасць, заахвочвае да падзякі! Прызнаемся шчыра: пастаяннае вызнанне адных і тых жа грахоў не заўсёды нас турбуе, не заўсёды ўзнікае думка, што мы паранілі Божае сэрца. Гэты дыскамфорт, выкліканы паўтарэннем грахоў, нярэдка ўзнікае таму, што мы расчароўваемся ў сабе, а наша меркаванне пра саміх сябе — сапсаванае.
Асновай хрысціянскага жыцця з’яўляецца менавіта перажыванне слабасці нашага існавання, усведамленне таго, што без Хрыста мы нічога не можам зрабіць (Ян 15: 5). Святы Максіміліян Кольбэ таксама прызнаваў пэўную карысць ад вызнання адных і тых жа грахоў. Аднойчы ён прызнаўся:»Калі ўсе сродкі былі вычарпаныя, я зразумеў, што згубіўся, і мае выхавацелі ўбачылі, што я ні на што не здольны — тады Беззаганная ўзяла ў свае рукі гэты цалкам бескарысны інструмент».
Святы Францішак Сальскі тлумачыў гэта так: «Гаворка ідзе не толькі пра тое, што толькі душа, якая ведае сваю нікчэмнасць, здольная цалкам давяраць Богу, а пра тое, што ні адна душа не можа цалкам даверыцца Богу, калі не ўсведамляе сваёй нікчэмнасці, бо гэта веданне і прызнанне сваёй нікчэмнасці ставяць нас перад Богам».
Ад споведзі з тых жа падзенняў мы нараджаемся з падвойным усведамленнем: бясконцай дабрыні Бога і слабасці нашай чалавечай прыроды. Святой Маці Тэрэзе, якая скардзілася на сваю нязграбнасць, Есус адказаў: «Я ведаю, што ты самае слабое, нязграбнае і лянівае стварэнне ў свеце; але менавіта таму, што ты такая, я хачу выкарыстаць цябе дзеля маёй славы! Не адмовіш мне?»
Такім чынам, Божая педагогіка заключаецца не ў тым, каб перш за ўсё вызваліць нас ад граху для таго, каб мы жылі ў адпаведнасці з маральнымі нормамі. Яе мэта — прывесці нас да таго, каб мы, глыбока перажываючы прорву нашай нікчэмнасці, адчувалі сябе пакліканымі кінуцца ў бездань Божай Міласэрнасці. Тады і толькі тады мы атрымаем ад Бога дастатковую ласку, каб пазбягаць граху, і гэта зможа прынесці плён.
для друку
