Каталіцкі Веснік Добрая Вестка ў тваім доме!
Ці можа цяжарная жанчына хрысціць дзіця?
Алена
На пытанне адказвае кс. Андрэй Лішко:
Каб адказаць на Вашае пытанне, перш за ўсё варта ўзгадаць вымаганні, якія ставіць да хросных бацькоў кананічнае права.
- Хросным можа стаць той, каго выбрала асоба, якая прымае хрост (у выпадку дарослай асобы), або выбралі яе бацькі ці апекуны (у выпадку дзіцяці), а калі і такія не існуюць, тады рашэнне належыць пробашчу ці шафару хросту.
- Будучы хросны павінен мець поўныя 16 гадоў пры ўмове, што дыяцэзіяльны біскуп не акрэсліў іншага ўзросту. Або пробашч ці шафар не прызнаў прычыны для таго, каб зрабіць выключэнне.
- Гэты чалавек павінен быць католікам, які ўжо прыняў сакраманты канфірмацыі і Найсвяцейшай Эўхарыстыі, а таксама весці жыццё, згоднае з верай (напр., удзел у нядзельных і святочных Імшах. Трэба дадаць, што функцыі хросных не могуць выконваць асобы, якія жывуць у несакрамэнтальным саюзе, паколькі яны не да канца выконваюць патрабаванні, што датычацца сведчання іх веры).
- Ён не павінен быць падвергнуты ніякаму кананічнаму пакаранню, накіраванаму ці заяўленаму згодна з правам;
- Не можа быць бацькам ці маці асобы, якая прымае хрост. (Кан. 874).
У 1990 годзе Папа Ян Павел ІІ выдаў Кодэкс канонаў усходніх Касцёлаў. У гэтым дакуменце, між іншым, узгадваецца пра тое, што хросным можа быць праваслаўны хрысціянін у тым выпадку, калі другі хросны з’яўляецца католікам.
Наконт хросных бацькоў гаворыць таксама Дырэкторый аб экуменізме: “Абапіраючыся на супольным хросце, а таксама на роднаснай і сяброўскай сувязі, ахрышчаная асоба, якая належыць да іншай эклезіяльнай (царкоўнай – заўв. аўт.) супольнасці, можа быць сведкам хросту ў тым выпадку, калі другі хросны – католік. У сваю чаргу католік можа спаўняць такую ж ролю адносна асобы, якая збіраецца прыняць сакрамант хросту ў іншай эклезіяльнай супольнасці”.
Зважаючы на вышэйзгаданае, можна зрабіць выснову: кананічнае права нічога не гаворыць пра тое, што цяжарнай жанчыне нельга хрысціць дзіця.
Але адкуль увогуле ўзнікла падобная думка? На жаль, сёння многія людзі, у тым ліку хрысціяне, схільныя верыць у забабоны. І горш за тое – злучаюць касцёльныя практыкі з рознымі павер’ямі. Напрыклад, замест таго, каб засяродзіць увагу на значэнні хросту і ласках, якія дзіця атрымлівае падчас яго, бацькі клапоцяцца пра тое, каб немаўля заплакала падчас сакраманту (дапусцім, шчыпаюць яго), бо гэта нібы гарантуе шчасце ў будучыні. І меркаванне адносна таго, што цяжарная жанчына не можа стаць хроснай, таксама выводзіцца з забабонаў.
Для веруючага чалавека не павінна існаваць павер’яў. У іх, як правіла, шукаюцца пэўныя прычынныя сілы падзей і здарэнняў людскога лёсу. А спраўчая моц любога дзеяння належыць выключна Богу, і нельга прыпісваць яе каму- або чаму-небудзь іншаму. Абсалютна ўсё знаходзіцца ў Яго руках.
Бог зацікаўлены людскім лёсам і дорыць нам сваю дапамогу ў выглядзе ласкі, якая фарміруе жыццё належным чынам. Ён зарэзерваваў для чалавека стан абсалютнага шчасця, якое мы называем збаўленнем. У сваю чаргу практыка забабонаў, якім прыпісваюцца боскія прэрагатывы, з’яўляецца пагрозай для нашага духоўнага жыцця. Калі хто яе прытрымліваецца, здзяйсняе грэх. Асоба, якая прымае ўдзел у падобнай форме ідалапаклонства, адварочваецца ад самога Створцы.
для друку
