Каталіцкі Веснік Добрая Вестка ў тваім доме!
Евангелле Лк 6, 36–38
У той час:
Езус сказаў сваім вучням: Будзьце міласэрнымі, як і Айцец ваш міласэрны. Не судзіце, і не будуць судзіць вас; не асуджайце, і не будуць асуджаць вас; прабачайце, і прабачаць вам.
Давайце, і будзе дадзена вам: меру добрую, уціснутую, утрэсеную і з верхам адсыплюць вам у падол ваш. Бо якою мераю мераеце, такой і вам будзе адмерана.
У сённяшнім Евангеллі Езус звяртаецца да нас з важным пасланнем пра міласэрнасць, прабачэнне і шчодрасць. Ён кажа сваім вучням: «Будзьце міласэрнымі, як і Айцец ваш міласэрны» (Лк 6, 36). Гэтыя словы — не проста заклік да дабрані, але патрабаванне, якое вызначае сутнасць нашага хрысціянскага жыцця. Міласэрнасць — гэта не толькі пачуццё, але і дзеянне, якое выяўляецца ў нашых адносінах з Богам і з бліжнімі. Яно патрабуе ад нас актыўнай удзельнасці, гатоўнасці дапамагаць і падтрымліваць тых, хто знаходзіцца ў патрэбе і цяжкім становішчы.
Езус навучае нас, што міласэрнасць пачынаецца з адмовы ад асуджэння. Ён кажа: «Не судзіце, і не будуць судзіць вас; не асуджайце, і не будуць асуджаць вас» (Лк 6, 37). Гэтае папярэджанне асабліва важнае ў наш час, калі лёгка паддацца спакусе асуджаць іншых за іх памылкі або слабасці. Часта мы схільныя бачыць сапраўдныя або ўяўныя недахопы іншых, забываючыся на ўласныя недасканаласці. Езус нагадвае нам, што мы самі не бязгрэшныя, і таму павінны быць гатовыя прабачаць іншых, каб і нам было прабачана. Адмова ад асуджэння — гэта не толькі знак міласэрнасці, але і ўмова для атрымання ласкі ад Пана.
Прабачэнне — гэта адзін з найважнейшых аспектаў міласэрнасці. Езус кажа: «Прабачайце, і прабачаць вам» (Лк 6, 37). Гэта не проста парада, але ўмова для атрымання спрыяння Пана. У малітве «Ойча наш» мы гаворым: «Адпусці нам правіны нашы, як і мы адпускаем вінаватым нашым» (Мц 6, 12). Гэта паказвае, што прабачэнне — гэта не толькі наш абавязак, але і шлях да духоўнага вызвалення. Калі мы адпускаем правіны і адмаўляемся ад помсты, мы адкрываем сэрца для ласкі Пана. Прабачэнне — гэта не слабасць, а сіла, якая дазваляе нам вызваліцца ад цяжару злосці і горычы.
Езус таксама заклікае нас да шчодрасці: «Давайце, і будзе дадзена вам: меру добрую, уціснутую, утрэсеную і з верхам адсыплюць вам у падол ваш» (Лк 6, 38). Гэтыя словы нагадваюць нам, што дары Пана не маюць меж. Калі мы шчодра дзелімся з іншымі, Пан шчодра нас благаслаўляе. Але гэта не проста матэрыяльная шчодрасць — гэта таксама шчодрасць у любові, цярпенні і дапамозе. Мы павінны дзяліцца не толькі рэчамі, але і сваім часам, увагай ды спачуваннем. Шчодрасць — гэта шлях да благаслаўленняў Пана, якія перавышаюць нашы чаканні.
Езус падкрэслівае, што наша стаўленне да іншых вызначае, як Пан ставіцца да нас: «Бо якою мераю мераеце, такой і вам будзе адмерана» (Лк 6, 38). Гэтае правіла, вядомае як «залатое», з’яўляецца асновай хрысціянскай этыкі. Калі мы без асуджэння і ў любові з прабачэннем ставімся да іншых, мы адкрываем сябе для крыніцу благаслаўленняў Пана. Такая наша пастава — гэта не толькі наш абавязак, але і шлях да духоўнага росту.
Сённяшняе Евангелле нагадвае нам пра некалькі важных ісцін. Міласэрнасць — гэта не проста пачуццё, але дзеянне. Мы павінны быць гатовыя прабачаць, дапамагаць і дзяліцца з іншымі. Адмова ад асуджэння — гэта не толькі знак міласэрнасці, але і ўмова для атрымання Божага спрыяння. Шчодрасць — гэта шлях да благаслаўленняў Пана.
Езус паказвае нам прыклад сапраўднай міласэрнасці. Ён прабачае грэшнікам, дапамагае хворым і корміць галодных. Яго жыццё — гэта ўвасабленне любові і міласэрнасці. Мы, як вучні Езуса, пакліканыя імкнуцца да таго, каб стаць адлюстраваннем Яго прыклада ў нашым свеце. Наша місія — несці святло любові Пана тым, хто знаходзіцца ў цемры адчаю і самотнасці.
Сённяшняе Евангелле заклікае нас таксама да пераасэнсавання нашых адносін з Богам і з бліжнімі. Мы павінны быць гатовыя прабачаць, дапамагаць і дзяліцца з іншымі. Няхай гэтае Евангелле натхняе нас да большай міласэрнасці, прабачэння і шчодрасці. Няхай мы, як вучні Езуса, імкнёмся да таго, каб стаць адлюстраваннем Яго любові ў нашым свеце, бо толькі так мы зможам стаць сапраўднымі сябрамі Хрыста і ўвайсці ў Валадарства Божае.
Разважанне падрыхтаваў кс. кан. д–р Сяргей Сурыновіч
для друку
