Каталіцкі Веснік Добрая Вестка ў тваім доме!
Евангелле Ян 8, 1–11
У той час:
Езус пайшоў на Аліўную гару, а раніцай зноў з’явіўся ў святыні. І ўсе людзі ішлі да Яго, а Ён сеў і вучыў іх.
Прывялі тады кніжнікі і фарысеі да Яго жанчыну, якую злавілі на чужаложстве. Паставілі яе пасярэдзіне і сказалі Яму: Настаўнік, гэтую жанчыну злавілі на чужаложстве. А Майсей наказаў нам у Законе каменаваць такіх. А Ты што скажаш?
Яны казалі гэта, бо выпрабоўвалі Яго, каб мець у чым абвінаваціць Яго.
Але Езус, схіліўшыся, пісаў пальцам па зямлі. Калі ж пыталіся ў Яго далей, Ён выпрастаўся і сказаў ім: Хто з вас без граху, няхай першы кіне ў яе камень. І зноў, схіліўшыся, пісаў па зямлі.
Яны ж, калі пачулі гэта, выйшлі адзін за адным, пачынаючы са старэйшых. Застаўся адзін Езус і жанчына, якая стаяла пасярэдзіне.
Езус выпрастаўся і сказаў ёй: Жанчына, дзе яны? Ніхто не асудзіў цябе? Яна адказала: Ніхто, Пане. Езус сказаў ёй: I Я не асуджаю цябе; ідзі, і адгэтуль больш не грашы.
У сённяшнім Евангеллі мы бачым, як Езус сустракаецца з жанчынай, якую прывялі да Яго кніжнікі і фарысеі, абвінавачваючы яе ў чужаложстве. Гэтая гісторыя — гэта не толькі прыклад Божай міласэрнасці, але і выклік для кожнага з нас задумацца над тым, як мы ставімся да іншых, асабліва да тых, хто зграшыў. Езус паказвае, што сапраўдная справядлівасць заўсёды звязана з міласэрнасцю, і што ніхто з нас не мае права асуджаць іншага, калі самі не бездакорныя.
Езус, як звычайна, вучыць народ у святыні, калі да Яго прыводзяць жанчыну, якую злавілі на чужаложстве. Кніжнікі і фарысеі, якія прывялі яе, пытаюцца ў Езуса: «Настаўнік, гэтую жанчыну злавілі на чужаложстве. А Майсей наказаў нам у Законе каменаваць такіх. А Ты што скажаш?» (Ян 8, 4–5). Гэтае пытанне — гэта не проста жаданне спазнаць меркаванне Настаўніка, але пастка. Яны хочуць выпрабаваць Езуса, каб знайсці прычыну абвінаваціць Яго. Калі Ён скажа, што жанчыну трэба памілаваць, яны абвінавацяць Яго ў парушэнні Закону Майсея. Калі ж Ён пагадзіцца з каменаваннем, яны скажуць, што Ён не праяўляе міласэрнасці, якую прапаведуе.
Езус не адказвае ім адразу. Ён схіляецца і пачынае пісаць пальцам па зямлі (пар. Ян 8, 6). Гэты жэст можа мець розныя значэнні. Некаторыя біблісты лічаць, што Езус пісаў грахі тых, хто абвінавачваў жанчыну. Іншыя мяркуюць, што гэта быў момант чакання. Як бы там ні было, гэты момант паказвае, што Езус не спяшаецца асуджаць, але дае час для разважанняў.
Калі кніжнікі і фарысеі працягваюць ціснуць на Яго, Езус выпрамляецца і кажа: «Хто з вас без граху, няхай першы кіне ў яе камень» (Ян 8, 7). Гэтыя словы — гэта магутны выклік для ўсіх прысутных. Яны паказваюць, што ніхто з нас не мае права асуджаць іншага, калі самі не без граху. Езус не адмаўляе, што жанчына зграшыла, але Ён нагадвае, што ўсе мы патрэбуем Божай міласэрнасці.
Пасля гэтых слоў кніжнікі і фарысеі пачынаюць выходзіць адзін за адным, пачынаючы са старэйшых (пар. Ян 8, 9). Гэта паказвае, што яны ўсведамляюць свае ўласныя грахі. Ніхто не адважваецца кінуць камень, бо кожны з іх разумее, што ён таксама не без граху. Гэта нагадванне для нас: перш чым асуджаць іншых, мы павінны звярнуць увагу на свае ўласныя недахопы.
Калі ўсе сыходзяць, застаюцца толькі Езус і жанчына. Езус пытаецца ў яе: «Жанчына, дзе яны? Ніхто не асудзіў цябе?» (Ян 8, 10). Яна адказвае: «Ніхто, Пане». Тады Езус кажа ёй: «I Я не асуджаю цябе; ідзі, і адгэтуль больш не грашы» (Ян 8, 11). Гэтыя словы — гэта не проста прабачэнне, але і заклік да новага жыцця. Езус не толькі апраўдвае жанчыну, але і дае ёй магчымасць пачаць усё нанова.
Гэтая гісторыя вучыць нас некалькім важным урокам. Езус паказвае, што сапраўдная справядлівасць заўсёды звязана з міласэрнасцю. Мы павінны быць гатовыя прабачаць і дапамагаць тым, хто зграшыў і памыліўся ў жыцці, а не асуджаць іх. Гэтая гісторыя нагадвае нам пра нашу ўласную грэшнасць. Перш чым асуджаць іншых, мы павінны звярнуць увагу на свае ўласныя грахі і патрэбу ў Божым прабачэнні.
Езус таксама паказвае, што Ён прыйшоў не для таго, каб асуджаць, але каб ратаваць людзей. Яго місія — гэта місія збаўлення, і Ён заклікае нас да новага жыцця. Мы павінны прыняць Яго прабачэнне і ісці наперад, пазбягаючы грахоў, якія прывялі нас да падзення.
Нарэшце, гэтая гісторыя заклікае нас да справядлівасці і міласэрнасці. Мы павінны быць адкрытымі для Божай волі і дапамагаць іншым знайсці шлях да Яго. Няхай гэтае Евангелле натхняе нас на глыбокую веру і давер Езусу. Няхай яно нагадвае нам, што Божае прабачэнне гоіць нашы духоўныя раны, і што мы павінны быць гатовыя прабачаць і дапамагаць іншым, як гэта робіць Езус. Хай наша вера будзе актыўнай, пакорлівай і вернай, каб мы маглі стаць сведкамі Божай любові і міласэрнасці.
Разважанне падрыхтаваў кс. кан. д–р Сяргей Сурыновіч
для друку
