Каталіцкі Веснік Добрая Вестка ў тваім доме!
Евангелле Мц 21, 33–43. 45–46
У той час:
Езус сказаў першасвятарам і старэйшынам народа: Паслухайце іншую прыпавесць: Быў адзін гаспадар дому, які пасадзіў вінаграднік, абнёс яго агароджаю, вычасаў у ім давіла, пабудаваў вежу і, аддаўшы яго вінаградарам, адышоў. Калі ж наблізіўся час збіраць ураджай, ён паслаў слуг сваіх да вінаградараў, каб забраць плады свае. А вінаградары, схапіўшы слуг ягоных, аднаго пабілі, другога забілі, а іншага закідалі камянямі. Ён зноў паслаў яшчэ больш слуг, і з імі ўчынілі тое самае. Урэшце ён паслаў да іх свайго сына, кажучы: Пасаромеюцца сына майго. Але вінаградары, убачыўшы сына ягонага, сказалі адзін аднаму: Гэта спадкаемца. Хадземце, заб’ём яго і завалодаем спадчынай ягонай. І, схапіўшы яго, выкінулі з вінаградніку і забілі. Калі ж прыйдзе гаспадар вінаградніку, што зробіць ён з гэтымі вінаградарамі? Кажуць Яму: Злодзеяў гэтых пакарае ліхою смерцю, а вінаграднік аддасць іншым вінаградарам, якія будуць аддаваць яму плады ў адпаведны час. Езус кажа ім: Няўжо ж вы ніколі не чыталі ў Пісаннях: Той камень, які адкінулі будаўнікі, стаўся галавою вугла; праз Пана гэта сталася і дзіўнае ў вачах нашых.
Таму кажу вам, што адымецца ў вас Валадарства Божае і дадзена будзе народу, які прынясе плады яго.
Калі першасвятары і фарысеі пачулі Ягоныя прыпавесці, зразумелі, што Ён гаворыць пра іх. І намагаліся схапіць Яго, але баяліся людзей, бо тыя лічылі Яго прарокам.
У сённяшнім Евангеллі Езус распавядае прыпавесць пра вінаграднік, якая адкрывае нам глыбокія праўды пра Валадарства Божае, адказнасць чалавека за дары Божыя і непазбежныя негатыўныя вынікі ігнаравання Божага паклікання. Гэтая прыпавесць — не проста сімвалічны аповед, але пераканаўчы заклік да кожнага з нас пераасэнсаваць сваё месца ў Божым плане збаўлення.
Езус апавядае пра гаспадара, які пасадзіў вінаграднік, абнёс яго агароджаю, вычасаў давіла і пабудаваў вежу. Вінаграднік — гэта вобраз Ізраэля, народа, які Бог абраў і даручыў яму прыносіць плён свайго жыцця для славы Божай. Гаспадар аддае вінаграднік вінаградарам, якія павінны былі клапаціцца пра яго і аддаваць плады ў свой час. Але калі прыйшоў час ураджаю, вінаградары адмовіліся аддаць тое, што належыць гаспадару. Яны пабілі і забілі слуг, якіх ён пасылаў, а потым, нягледзячы на ўсё, забілі нават ягонага сына, спадкаемцу (пар. Мц 21, 34–39). Гэтая частка прыпавесці яскрава паказвае, як чалавек часта адхіляе Божае пакліканне і заданне, імкнецца жыць па-свойму, нават калі гэта вядзе да граху і адчужэння ад Бога.
Прыпавесць заканчваецца пытаннем Езуса: «Калі ж прыйдзе гаспадар вінаградніку, што зробіць ён з гэтымі вінаградарамі?» (Мц 21, 40). Першасвятары і старэйшыны адказваюць, што ён знішчыць іх і аддасць вінаграднік іншым. Езус пацвярджае іхні адказ, кажучы: «Адымецца ў вас Валадарства Божае і дадзена будзе народу, які прынясе плады яго» (Мц 21, 43). Гэтыя словы — сур’ёзнае папярэджанне для кожнага з нас. Вінаграднік — гэта не толькі Ізраэль, але і Касцёл, і кожны з нас, хто пакліканы прыносіць плён веры, надзеі і любоў з’яўляецца тым, каму гэты вінаграднік давераны.
Першы духоўны ўрок, які мы можам вынесці з сённяшняй прыпавесці, — гэта важнасць адказу на Божае пакліканне. Бог даруе нам сваю ласку і магчымасці, але ад нас залежыць, як мы гэтымі дарамі будзем распараджацца. Вінаградары ў прыпавесці забыліся, што вінаграднік не належыць ім, і гэта прывяло іх да памылак. Мы таксама часта забываемся, што наша жыццё, таленты і час — гэта дары ад Бога, і мы павінны выкарыстоўваць іх для Яго славы.
Другі ўрок — гэта небяспечнасць пыхі. Вінаградары вырашылі, што могуць кіраваць усім самі, нават забіваючы сына гаспадара. Гэта адлюстроўвае стан нашага сэрца, калі мы адхіляем Бога і ставім сябе на Яго месца. Пыха заўсёды вядзе да разбурэння, і гэта папярэджанне для нас, каб мы заставаліся пакорлівымі і адкрытымі для Божага кіраўніцтва.
Трэці ўрок — гэта надзея на Божую міласэрнасць. Нягледзячы на тое, што вінаградары зрабілі жудасныя рэчы, Бог працягвае даваць ім магчымасці для пакаяння. Ён пасылае слуг, а потым і свайго сына, каб даць ім шанец змяніцца. Гэта нагадванне пра тое, што Божае міласэрнасць не мае меж, і нават калі мы памыляемся, заўсёды ёсць магчымасць вярнуцца да Яго.
Чацвёрты ўрок — гэта прызначэнне Касцёла і кожнага верніка. Езус кажа, што Валадарства Божае будзе дадзена народу, які прынясе плён. Мы — гэты народ, і наша задача — жыць так, каб наша жыццё было сведчаннем пра Божую любоў і праўду. Гэта выклік для нас, каб мы не толькі прымалі Божую ласку, але і дзяліліся ёю з іншымі.
У заключэнні дазвольце заклікаць усіх нас да разважання: ці прыносім мы плён, які чакае ад нас Бог? Ці адкрытыя мы да Яго слова і пакліканне? Няхай гэтая прыпавесць натхняе нас жыць у адпаведнасці з Божым воляй, быць пакорлівымі і шчодрымі ў нашым служэнні. Няхай мы заўсёды памятаем, што наша жыццё — гэта дар ад Бога, і мы павінны выкарыстоўваць яго для Яго славы. Няхай кожны з нас, як частка Касцёла, будзе сведкам Божай любоў і міласэрнасці ў гэтым свеце. Хай наша жыццё будзе поўным плёну, які прыносіць славу Богу і дапамагае іншым знайсці шлях да Збаўцы.
Разважанне падрыхтаваў кс. кан. д–р Сяргей Сурыновіч
для друку
