Каталіцкі Веснік Добрая Вестка ў тваім доме!
Евангелле Ян 4, 43–54
У той час:
Езус выйшаў з Самарыі і накіраваўся ў Галілею. Бо сам Езус сведчыў, што прарок не мае пашаны ва ўласнай бацькаўшчыне. Калі ж прыйшлі ў Галілею, то галілейцы прынялі Яго, убачыўшы ўсё, што Ён зрабіў у Ерузалеме на свята, бо і яны хадзілі на свята.
Так Езус зноў прыйшоў у Кану Галілейскую, дзе перамяніў ваду ў віно. У Кафарнауме быў адзін прыдворны, у якога хварэў сын. Пачуўшы, што Езус прыйшоў з Юдэі ў Галілею, ён прыйшоў да Яго і прасіў прыйсці і вылечыць ягонага сына, які паміраў.
Езус жа сказаў яму: Калі не ўбачыце знакаў і цудаў, не паверыце.
Прыдворны кажа Яму: Пане, прыйдзі, пакуль не памерла дзіця маё.
Езус адказаў яму: Ідзі, сын твой жывы. Чалавек гэты паверыў слову, якое сказаў яму Езус, і пайшоў. Па дарозе сустрэлі яго слугі ягоныя і сказалі, што сын ягоны жывы. Тады распытваў іх, аб якой гадзіне яму палепшала? Яму сказалі: Учора а сёмай гадзіне гарачка пакінула яго. Тады бацька зразумеў, што гэта была тая самая гадзіна, калі Езус сказаў яму: Жывы сын твой. І паверыў ён сам і ўвесь дом ягоны.
Гэта быў другі цуд, які ўчыніў Езус, вярнуўшыся з Юдэі ў Галілею.
У сённяшнім Евангеллі мы становімся сведкамі, як Езус вяртаецца ў Галілею. Нягледзячы на тое, што Ён ужо сутыкаўся з непрыязнасцю ў роднай зямлі, галілейцы прынялі Яго, бо бачылі цуды, якія Ён зрабіў у Ерузалеме. Езус прыходзіць у Кану Галілейскую, дзе раней ператварыў ваду ў віно, і там адбываецца новы цуд, які адкрывае нам глыбокія праўды пра веру і давер да Бога. Сённяшняя гісторыя — гэта не толькі апавяданне пра цуд, але і ўрок для кожнага з нас пра тое, як мы павінны ставіцца да Бога і Яго дзеянняў у нашым жыцці.
У Кафарнауме жыў прыдворны, чый сын быў смяротна хворы. Пачуўшы, што Езус вярнуўся ў Галілею, ён адпраўляецца да Яго, каб прасіць аб ацаленні для свайго дзіцяці. Езус, звяртаючыся да прыдворнага, кажа: «Калі не ўбачыце знакаў і цудаў, не паверыце» (Ян 4, 48). Гэтыя словы Езуса нагадваюць нам, што вера павінна быць больш глыбокай, чым спадзяванне на цуды. Вера — гэта давер Богу, нават калі мы не бачым непасрэдных доказаў Яго ўмяшання. Часта мы імкнёмся да таго, каб Бог праявіў сябе ў нашым жыцці праз вялікія знакі, але Езус вучыць нас, што сапраўдная вера — гэта прыняцце Яго волі, нават калі яна не адпавядае нашым спадзяванням.
Цяжка ўявіць сабе гэтую сцэну — прыдворны спяшаецца за трыццаць з лішнім кіламетраў прасіць аб літасці вясковага цесляра. Першым чынам, гэтаму прыдворнаму прыйшлося здушыць у сабе ўсякі гонар. Ён знаходзіўся ў крайняй патрэбе і ні ўмоўнасці, ні звычаі не спынілі яго перад тым, каб звярнуцца са сваёй патрэбай да Хрыста. Яго дзеянні, відавочна, выклічуць размовы, але яго не хвалявала, што будуць казаць людзі, абы дамагчыся таго, што яму было так патрэбна. І мы, калі патрэбна дапамога Хрыста, павінны быць дастаткова сціплыя, каб забыць свой гонар і не звяртаць увагі на людскія размовы.
Прыдворны працягвае прасіць: «Пане, прыйдзі, пакуль не памерла дзіця маё» (Ян 4, 49). Ён не адступае, бо ведае, што толькі Езус можа выратаваць яго сына. Гэта паказвае нам, што сапраўдная вера не спыняецца перад цяжкасцямі ці сумневамі. Яна застаецца трывалай, нават калі адказ на яе заклік не відавочны. Прыдворны не патрабаваў ад Езуса непасрэднага доказу, але звярнуўся да Яго з усёй шчырасцю і сціпласцю. Гэта прыклад для нас: нават калі мы не бачым вынікаў у сваіх справах і жыццёвых цяжкасцях, мы павінны працягваць маліцца і давяраць Богу.
Езус адказвае прыдворнаму: «Ідзі, сын твой жывы» (Ян 4, 50). Гэтыя словы — выпрабаванне веры. Прыдворны мог бы запатрабаваць больш доказаў, але ён паверыў і пайшоў. На шляху да дому ён сустракае сваіх слуг, якія паведамляюць, што сын пачаў папраўляцца менавіта ў той час, калі Езус сказаў гэтыя словы. Гэта пацвярджае, што вера прыдворнага была ўзнагароджана, і яго сын быў вылечаны. Гэты момант паказвае, што Божыя дзеянні часта вышэй за наша разуменне. Езус вылечыў сына на адлегласці, не дакрануўшыся да яго, што нагадвае нам пра ўсемагутнасць Бога, які можа дзейнічаць незалежна ад нашага разумення тых ці іншых спраў.
Прыдворны не проста хацеў убачыць цуд — ён верыў, што Езус можа выратаваць яго сына. Яго вера была актыўнай: ён не чакаў, пакуль Езус сам прыйдзе, але адправіўся насустрач Яму. Гэта нагадвае нам, што наша вера павінна быць звязана з дзеяннем. Мы павінны шукаць Бога, нават калі гэта патрабуе ад нас высілкаў. Сутнасць веры ў тым і заключаецца, што мы павінны верыць, што ўсё сказанае Езусам — праўда. Як часта нас апаноўвае невыразнае, але моцнае жаданне, каб абяцанні Езуса аказаліся праўдай. Але адзіная магчымасць сапраўды дасягнуць ажыццяўлення гэтых абяцанняў — верыць у іх з сілаю чалавека, які тоне і не мае ніякага больш выхаду і шанцу на паратунак.
Вера патрабуе ад нас пакорлівасці. Прыдворны, нягледзячы на свой высокі статус, звярнуўся да Езуса ў пакоры і сціпласці. Ён не дазволіў гордасці перашкодзіць яму шукаць дапамогі. Гэтая гісторыя нагадвае нам, што перад Богам усе мы роўныя, і кожны з нас патрэбуе Яго міласэрнасці. Божыя дзеянні часта вышэй за наша разуменне. Езус вылечыў сына на адлегласці, не дакрануўшыся да яго фізічна. Гэта паказвае, што Божыя шляхі не заўсёды зразумелыя нам, але мы павінны давяраць Яму, нават калі не бачым поўнай карціны і пераважаюць сумненні. Часта мы чакаем, што Бог будзе дзейнічаць у нашым жыцці пэўным чынам, але Ён мае свой план, які можа быць адрозны ад нашага.
Нарэшце, гэтая гісторыя заклікае нас да вернасці. Прыдворны не толькі сам паверыў, але і яго дом стаў сведкам Божай ласкі. Гэта нагадвае нам, што наша вера можа стаць прыкладам для іншых і прывесці іх да Бога. Мы павінны дзяліцца сваім досведам веры з іншымі, каб яны таксама маглі пазнаць Божую міласэрнасць.
Няхай гэтае Евангелле натхняе нас да глыбокай і шчырай веры. Няхай яно нагадвае нам, што Божае слова мае сілу змяняць нашы жыцці, калі мы давяраем Богу. Няхай мы, як прыдворны, звяртаемся да Езуса з усёй сціпласцю і глыбокай верай, ведаючы, што Ён заўсёды гатовы адказаць нам на нашы малітвы.
Разважанне падрыхтаваў кс. кан. д–р Сяргей Сурыновіч
для друку
