Каталіцкі Веснік Добрая Вестка ў тваім доме!
9 мая Дзеркаўшчынская святыня была цалкам запоўнены вернікамі. На ўрачыстасць прыбылі кс. Яўген Шымановіч з Глыбокага, дыякан Віктар Мялешка OFMConv, а. Вальдэмар Куява OFMConv з Удзела, кс. Віталь Бяленік з Падсвілля, кс. Дзмітрый Рацько з Празарокаў, кс. Андрэй Таўрук з Канстанцінава.
Напачатку святой Імшы усіх прывітаў вікарый з Глыбокага кс. Яўген, які даязджае сюды з пастырскай паслугай, і запрасіў кс. Віталя Бяленіка цэлебраваць урачыстую Імшу.
Напачатку богаслужэння кс. Віталь адзначыў, што Бог нас любіць і стварыў чалавека на сваё падабенства. “Бог – гэта і ёсць любоў, і ў гэтай любові мы падобныя да Бога,” – падкрэсліў святар.
Слова да вернікаў прамовіў дыякан Віктар, які хутка ўжо прыме святарскае пасвячэнне. Сваё казанне будучы святар прысвяціў тэме кахання і любові ў больш шырокім сэнсе. “Любоў – гэта Езус,” – канстатаваў дыякан на пачатку гаміліі і далей прывёў шэраг доказаў гэтага. Ён падкрэсліў, што слова мае малое значэнне, калі не падмацоўваецца дзеяннем.
Першае, што характарызуе любоў, гэта прыхільнасць да аб’екта любові. “Бог нас так палюбіў, што ставарыў на сваё падабенства, – адзначыў дыякан. – Ён застаўся з намі назаўсёды ў Эўхарыстыі”.
Яшчэ адным доказам Божай любові ёсць тое, што Бог даў чалавеку свабодную волю, і чалавек можа сам распараджацца сваім жыццём. Можа хадзіць у касцёл, а можа быць і бязбожнікам.
Езус таксама даў нам Марыю, Сваю маці, якая з’яўляецца нашай апякункай і заступніцай, – падкрэсліў прамоўца. – Святы Мікалай, успамін якога адзначаецца ў гэты дзень, таксама можа служыць прыкладам хрысціянскай любові. Напрыканцы гаміліі дыякан Віктар пажадаў, каб усе мы пасля гэтай Імшы маглі паставіць сябе на месца святога Мікалая і паступаць так, як ён.
Падчас Імшы вернікі памаліліся сярод іншага за душы загінуўшых у Другой сусветнай вайне, а таксама за тое, каб больш на свеце не было такіх кровапралітных войнаў.
На заканчэнні богаслужэння вернікі памаліліся Літаніяй да святога Мікалая і прайшлі працэсіяй вакол святыні. А закончылася ўрачыстасць спевам гімна “Цябе, Бога, праслаўляем” і блаславеннем Найсвяцейшым Сакрамантам.
Трэба адзначыць, што культ святога Мікалая прысутнічаў на гэтых землях здаўна. Уніяцкія вернікі, якіх у свой час на тэрыторыі парафіі было большасць, шанавалі гэтага святога. Калі царскі ўрад скасаваў Унію, культ святога перайшоў да праваслаўных. Пакуль дзейнічаў праваслаўны храм у вёсцы Завараты да канца 50-х гадоў ХХ стагоддзя тут таксама адбываўся фэст на святога Мікалая.
Відаць, культ гэтага святога ўзялі да сябе католікі пры стварэнні тут рыма-каталіцкай парафіі. Дарэчы, нават пасля закрыцця касцёла ў Дзеркаўшчыне ў 1963 годзе дзень святога Мікалая ў парафіі ўсё адно святкаваўся. Гэтаму дапамагала і тое, што ў 1965 годзе савецкае кіраўніцтва зрабіла Дзень перамогі выходным днём.
У 1988 годзе вернікі распачалі намаганні, каб вярнуць сваю святыню. Вясной таго ж года ксёндз Уладзіслаў Звавальнюк цэлебраваў святую Імшу ў інтэнцыі вяртання храма каля сценаў разбуранай святыні. На гэта набажэнства сабралася шмат вернікаў з Дзеркаўшчыны і навакольных вёсак.
У 1989 годзе напаўразбураная святыня была вернутая парафіі. Пачаліся працы па яе аднаўленню. Нягледзячы на цяжкасці з будматэрыяламі і фінансамі ў той няпросты час святыня была адноўленая за дзесяць месяцаў. Гэта сталася дзякуючы вялікай самаахвярнасці і энтузіязму людзей. 15 мая 1990 года арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч асвяціў адноўленую святыню. Тады ж вернікі парафіі адрадзілі таксама традыцыю фэстаў на святога Мікалая.
Зміцер Лупач, тэкст
Леанід Юрык, фота
для друку
