Разважанне на I нядзелю Адвэнту. Год C

Евангелле Лк 21, 25–28. 34–36

У той час:

Езус сказаў сваім вучням: Будуць знакі на сонцы і месяцы, і зорках, а на зямлі — спалох народаў і замяшанне ад гулу марскога хвалявання. Людзі будуць млець ад страху і ад чакання таго, што прыйдзе на свет, бо захістаюцца моцы нябесныя. І тады ўбачаць Сына Чалавечага, які будзе ісці ў воблаку з моцаю і славаю вялікай. Калі ж гэта пачне адбывацца, тады выпрастайцеся і падыміце галовы вашыя, бо набліжаецца адкупленне вашае.

Зважайце ж на сябе, каб сэрцы вашыя не былі абцяжараныя пахмеллем і п’янствам, і жыццёвымі клопатамі, і каб дзень той не застаў вас неспадзявана, як пастка. Бо ён прыйдзе на ўсіх, хто жыве на паверхні ўсёй зямлі. Дык чувайце ўвесь час і маліцеся, каб вы маглі пазбегнуць усяго таго, што павінна адбыцца, і стаць перад Сынам Чалавечым.

Адвэнт: Бог прыходзіць! Назва, здавалася б, банальная, але ў ёй — усё сэрца гэтага літургічнага перыяду. Літургія, у сваёй мудрасці, пазбягае мінулага часу («Бог прыйшоў») і будучага («Бог прыйдзе»), аддаючы перавагу цяперашняму: «Бог прыходзіць». Гэта не проста канстатацыя факту, а сцвярджэнне жывой, бесперапыннай дынамікі Божай прысутнасці ў нашым жыцці. Бог — гэта не статычны нябесны назіральнік, а дынамічная сіла, якая пастаянна ўзаемадзейнічае з намі, прысутная ў кожную хвіліну. Адвэнт — магутнае напамінанне пра гэты аспект Боскай прыроды, пра тое, што Бог не абыякавы да нашых лёсаў, што Ён не абстрактная ідэя, а жывая рэальнасць.

Гэта «прыйсце» Бога мае, як вядома, тры вымярэнні, тры пласты, якія пераплятаюцца і дапаўняюць адно аднаго. Па-першае, гэта гістарычная падзея — уцелаўленне Хрыста ў Бэтлееме: Раство, таямніца, якая назаўжды змяніла ход чалавечай гісторыі.

Па-другое, гэта будучая падзея — слаўнае вяртанне Хрыста, канчатковае ўстанаўленне Божага Валадарства, чаканне якога напоўніць Адвэнт напружаным прадчуваннем.

І, нарэшце, ёсць яшчэ і «прамежкавае» прыйсце — «духоўнае ўцелаўленне» ў душы верніка. Гэта таямнічая прысутнасць Бога ў нашым сэрцы, крыніца спакою, суцяшэння і надзеі ў бушуючай хвалі паўсядзённасці. Марыя, захоўваючы ў сваім сэрцы Слова, якое стала целам, служыць архетыпам гэтай пастаяннай гатоўнасці прыняць Бога, гэтай бесперапыннай сустрэчы з Боскім. Мы, падобна Марыі, пакліканы быць пастаянна гатовымі да прыйсця Хрыста.

Касцёл, у сваю чаргу, з’яўляецца таямніцай гэтага чакання, голасам, які пастаянна напамінае свету пра Божую любоў і блізкасць. Гэты голас часта заглушаны ў гуле мітусні, у патоку свецкіх клопатаў. Але Касцёл, як містычнае цела Хрыстова, напамінае нам пра тое, што мы не самотныя, што Бог з намі, што Яго прысутнасць адчувальная і рэальная. Мы, як хрысціяне, можам спрыяць гэтаму апошняму прыйсцю, молячыся і здзяйсняючы добрыя справы, жывучы жыццём, годным Валадарства Нябеснага.

Адвэнт — час салідарнасці з усімі, хто імкнецца да справядлівасці і міру. Гэта імкненне, незалежна ад веравызнання, сведчыць пра глыбокае, прыроднае жаданне чалавечага сэрца знайсці гармонію і справядлівасць. Для нас, вернікаў, «мір» — адно з самых цудоўных імёнаў Бога, Яго жаданне ўзаемаразумення паміж усімі Яго дзецьмі.

Божае Нараджэнне — выкананне гэтай мары, песня міру, якая прагучала ў Бэтлееме. Сустрэнем жа гэты Адвэнт з прабуджаным чаканнем, з малітвай аб прыйсці Божага Валадарства, аб справядлівасці і супакоі на зямлі, ідучы за Дзевай Марыяй, Маці надзеі, у чаканні прыйсця Езуса – нашага Збаўцы. Амэн.

Разважанне падрыхтаваў а. Міхаіл Ткаліч SJ