Каталіцкі Веснік Добрая Вестка ў тваім доме!
Евангелле Мц 6, 7–15
У той час:
Езус сказаў сваім вучням: Калі моліцеся, не гаварыце шмат, як язычнікі, бо яны думаюць, што ў мнагаслоўі сваім пачутыя будуць. Не будзьце ж падобнымі да іх, бо ведае Айцец ваш, у чым вы маеце патрэбу, раней, чым вы папросіце ў Яго. Таму так маліцеся: Ойча наш, каторы ёсць у небе, свяціся імя Тваё, прыйдзі Валадарства Тваё, будзь воля Твая, як у небе, так і на зямлі; хлеба нашага штодзённага дай нам сёння; і даруй нам правіны нашыя, як і мы адпускаем вінаватым нашым; і не ўводзь нас у спакусу, але збаў нас ад злога.
Калі вы будзеце дараваць людзям правіны іхнія, то Айцец ваш Нябесны даруе і вам. А калі не будзеце дараваць людзям, то і Айцец ваш не даруе вам правінаў вашых.
У сённяшнім Евангеллі Езус навучае нас, як маліцца, і адкрывае глыбокі сэнс малітвы. Ён кажа: «Калі моліцеся, не гаварыце шмат, як язычнікі, бо яны думаюць, што ў мнагаслоўі сваім пачутыя будуць» (Мц 6, 7). Гэтыя словы нагадваюць нам, што малітва — гэта не фармальнасць або мноства слоў, але шчыры дыялог з Богам.
Езус падкрэслівае, што Айцец наш ведае нашы патрэбы раней, чым мы іх вымавім. Таму малітва павінна быць простай, шчырай і напоўненай даверу. Езус, які ёсць Сынам Божым, вучыць нас быць дзецьмі Божымі. Першая рыса дзіцяці Божага — гэта давер, калі яно размаўляе з Богам. Мы таксама павінны давяраць, што Ён пачуе нас, бо Ён — Айцец, які любіць і выслухоўвае нас. Маліцца — гэта не інфармаваць Бога пра наша жыццё ва ўсіх падрабязнасцях і дэталях, але прасіць Яго пра ўсё, што нам патрэбна, бо «Айцец ваш ведае, чаго вам трэба, раней, чым вы папросіце ў Яго» (Мц 6, 8). Мы не можам быць добрымі вернікамі, калі не будзем маліцца, як не можа быць добрым сынам той, хто рэдка размаўляе з бацькамі.
Езус дае нам узор малітвы — «Ойча наш». Гэтая малітва з’яўляецца не толькі словамі, але і шляхам да сустрэчы з Богам. У ёй мы звяртаемся да Бога як да Айца, што падкрэслівае нашу блізкасць да Яго. Мы просім, каб свяцілася Імя Яго, каб прыйшло Яго Валадарства і каб Яго воля выконвалася на зямлі, як у небе (пар. Мц 6, 9-10). Гэтыя словы ў малітве нагадваюць нам, што наша жыццё павінна быць накіравана на Бога і Яго волю, а не толькі на нашы асабістыя патрэбы.
«Ойча наш» — гэта малітва, якой навучыў нас Езус, і яна з’яўляецца сціслым выяўленнем хрысціянскага жыцця. Кожны раз, калі мы молімся, мы дазваляем Богу весці нас за руку і просім аб тым, што нам патрэбна, каб стаць лепшымі дзецьмі Божымі.
Езус таксама навучае нас прасіць штодзённага хлеба, што сімвалізуе не толькі фізічную ежу, але і ўсё, што неабходна для нашага духоўнага жыцця (пар. Мц 6, 11). Мы просім Бога прабачыць нам нашы правіны, але пры гэтым павінны самі дараваць тым, хто правініўся перад намі. Гэта важны момант, бо Езус кажа: «Калі вы будзеце дараваць людзям правіны іхнія, то Айцец ваш Нябесны даруе і вам» (Мц 6, 14). Такім чынам, прабачэнне з’яўляецца неад’емнай часткай нашага хрысціянскага жыцця. Мы павінны вучыцца прабачаць і прасіць прабачэння, бо толькі так можам прыняць прабачэнне, якое прапануе нам Бог.
У малітве «Ойча наш» мы таксама просім, каб Бог не ўводзіў нас у спакусу, але збавіў ад злога (пар. Мц 6, 13). Гэта нагадвае нам, што мы жывём у свеце, дзе існуе зло, але з Божай дапамогай мы можам перамагчы яго. Езус паказвае, што наша малітва павінна быць поўная даверу і пакоры перад Богам.
Малітва «Ойча наш» — гэта не толькі словы, але і шлях да пераўтварэння нашага сэрца. Яна вучыць нас жыць у адпаведнасці з Божай воляй і быць адкрытымі да Яго ласкі. Гэтая малітва аб’ядноўвае нас з Богам і з бліжнімі, бо мы звяртаемся да Айца, які любіць кожнага з нас. Мы павінны штодня прасіць Бога, каб Ён дапамог нам прабачаць, не захоўваць крыўды і шчыра вызнаваць, што мы прабачаем тым, хто правініўся перад намі.
Такім чынам, сённяшняе Евангелле нагадвае нам пра сілу і важнасць малітвы. Езус вучыць нас маліцца шчыра і з даверам, бо Айцец наш ведае нашы патрэбы і гатовы дапамагчы нам. Няхай малітва «Ойча наш» стане для нас не толькі словамі, але і шляхам да сустрэчы з Богам, які любіць нас і заўсёды гатовы выслухаць.
Разважанне падрыхтаваў кс. кан. д-р Сяргей Сурыновіч
для друку
