Каталіцкі Веснік Добрая Вестка ў тваім доме!
Евангелле Ян 17, 20–26
У той час:
Езус узняў вочы свае да неба і маліўся такімі словамі: Ойча святы, не толькі за іх прашу Я, але і за тых, хто паверыць у Мяне паводле слова іхняга, каб усе былі адно, як Ты, Ойча, ува Мне, і Я ў Табе, каб і яны былі ў Нас, каб паверыў свет, што Ты паслаў Мяне. І славу, якую Ты даў Мне, Я даў ім, каб былі адно, як і Мы адно. Я ў іх, а Ты ўва Мне. Каб былі з’яднаныя ў адно, каб свет пазнаў, што Ты паслаў Мяне і палюбіў іх, як палюбіў Мяне.
Ойча, хачу, каб тыя, каго Ты даў Мне, былі са Мною там, дзе Я, каб бачылі славу Маю, якую Ты даў Мне, бо палюбіў Мяне перад заснаваннем свету.
Ойча справядлівы, свет Цябе не пазнаў, а Я пазнаў Цябе, і гэтыя пазналі, што Ты паслаў Мяне. Я абвясціў ім Тваё імя, і абвяшчаць буду, каб любоў, якою Ты палюбіў Мяне, у іх была, і Я ў іх.
Калекцыя парафіяльнага натураліста: У пошуках згубленага адзінства
Экспанат №1: «Адзінства па стандарце»
Не раз і не два мы чуем з амбоны словы Хрыста: «Хай усе будуць адно». Душа ўзрушваецца! А потым… выходзім з касцёла і спрабуем гэтае «адзінства» ажыццявіць. І тут аказваецца, што ў кожнага свой стандарт.
Уявіце сабе тыповы парафіяльны сход. Абмяркоўваюць, напрыклад, колер новых фіранак у зале для сустрэч. Ксёндз нясмела прапануе бэжавы — «нейтральны і лагодны». Адразу ж падымаецца паважаная пані Ядзвіга (у парафіі больш за 40 гадоў, памятае першага вікарыя) і абвяшчае, што кананічна правільны колер — выключна цёмна-бардовы, «як кроў мучанікаў, каб не забываліся». Ёй пярэчыць малады актывіст Тамаш, які толькі што вярнуўся з рэкалекцый: «Не! Толькі сіні — колер Неба, сімвал нашых імкненняў угору!» Праз гадзіну дэбатаў пра сімволіку фіранак усе ўжо пагрозліва пазіраюць адзін на аднаго і мараць толькі пра тое, каб не было ніякіх фіранак. Адзінства? Хіба толькі ў агульнай раздражнёнасці. Езус, напэўна, глядзіць на гэта, уздыхаючы: «Я ж пра любоў казаў, а не пра тканіны…»
Экспанат №2: «Стыль Стэфана» для прасунутых (і не вельмі)
Памятаеце святога Стэфана? Ляжыць пад градам камянёў, а бачыць адчыненыя Нябёсы і Сына Чалавечага праваруч Бога. І моліцца: «Пане, не лічы ім граху гэтага!» Велізарны прыклад! Мы ўсе ім захапляемся. Роўна да таго моманту, пакуль нехта не зойме наша любімае месца на паркоўцы ля касцёла.
Тут ужо пра «адчыненыя Нябёсы» можна забыцца. У вачах — святы гнеў, у галаве — сцэнар дробнага апакаліпсісу для парушальніка. І хоць ведаем, што лепей наследаваць прыклад Стэфана… але, з іншага боку, Стэфан жа не стаяў у чарзе на паркоўку ў нядзелю раніцай, калі ўсіх і так цяжка было змясціць! Ёсць падазрэнне, што калі б Стэфан жыў сёння, яго першай малітвай перад пабіццём камянямі была б: «Пане, дай мне сілы не адказаць гэтаму нахабніку так, як ён заслугоўвае!» А ўжо потым — «не лічы ім».
Экспанат №3: «Прыйдзі, Пане… і разбярыся з суседам!»
У кнізе Апакаліпсіса святога Яна Дух і Нявеста ўсклікаюць: «Прыйдзі!» Выдатны, узнёслы вокліч! Мы таксама ўсклікаем, асабліва калі сусед зверху зноў пачынае рамонт а сёмай раніцы ў нядзелю. Ці калі ў парафіяльным хоры нехта ўпарта не трапляе ў ноты, ператвараючы «Аллелюя» ў выпрабаванне для барабанных перапонак.
«Прыйдзі, Пане, — шэпчам мы, — і зрабі так, каб гэты музычны тэрарыст пераехаў у іншую парафію! Ці хаця б замоўк!» Звычайна нашае «Прыйдзі!» звязана не з эсхаталагічным чаканнем, а з жаданнем навесці парадак у сваім маленькім суседстве, і лепш чужымі, Божымі рукамі.
Экспанат №4: «Адзінства меркаванняў: маё і няправільнае»
Малітва Езуса пра адзінства — гэта таксама пра супольнасць духу, пра адзінства разумення. І мы гэтаму вельмі рады, калі яно супадае з нашым асабістым бачаннем. Як толькі нехта выказвае думку, хоць трохі розную ад нашай «абсалютна правільнай» сфармуляванай пасля прагляду трох відэа на ютубе, — мы кідаемся абараняць чысціню веры да апошняга слова. Часам нават да бойкі…. у думках, вядома. Мы ж культурныя людзі.
Памятаю дыскусію ў адной сацсетцы пра значэнне пэўнага слова ў папскай энцыкліцы. Спрачаліся два аматары-тэолагі. Адзін крычаў, што Папа меў на ўвазе «А», другі — што «Б». Праз два дні і трыста каментароў яны сышліся ў адным — што іх супернік зусім дакладна ерэтык, вораг Касцёла. Вось такая дыялектыка.
Замест заключэння: Інструкцыя па выжыванню (і аб’яднанню)
Даражэнькія, калі вы пазналі ва ўрыўках сябе ці сваіх знаёмых — не бядуйце надта моцна. Гэта нармальна. Мы ўсё крыху «экспанаты» ў гэтым вялікім музеі чалавечых спроб дасягнуць Боскага ідэалу.
Галоўнае, памятайце: адзінства, пра якое маліўся Хрыстус, — гэта не адасоблены ўніфікафаны строй і не казарменная дысцыпліна. Гэта адзінства любячых сэрцаў, якія, хоць розныя, як інструменты ў аркестры, могуць граць адну боскую мелодыю.
І, вядома, пачуццё гумару — адзін з дароў Духа Святога, неабходны для ўсталявання адзінства. Бо калі мы не ўмеем пасмяяцца з уласных «баёў за фіранкі», дык як жа палюбім адзін аднаго з нашымі недасканаласцямі?
Таму ўмець усміхнуцца адзін аднаму, дараваць «няправільна запаркованым» і памятаць, што самая лепшая гамілія аб адзінстве — кубак гарбаты, выпітай разам з тым, чыя пазіцыя адносна колеру фіранак калісьці даводзіла вас да шалу. А там, глядзіш, і Нябёсы прыадчыняцца. Ненадоўга. Каб падміргнуць.
Разважанне падрыхтаваў а. Міхаіл Ткаліч SJ
для друку
