Каталіцкі Веснік Добрая Вестка ў тваім доме!
Евангелле Лк 3, 10–18
«Аднойчы:
Калі Ян навучаў над Ярданам, пыталіся ў яго людзі: Што мы павінны рабіць? Ён сказаў ім у адказ: Хто мае дзве вопраткі, няхай аддасць таму, хто не мае; і хто мае ежу, няхай зробіць тое самае.
Прыйшлі і мытнікі хрысціцца і сказалі яму: Настаўнік! Што мы павінны рабіць? Ён адказаў ім: Нічога, што больш за дазволенае вам, не патрабуйце.
Пыталіся ў яго таксама і жаўнеры, кажучы: А мы што павінны рабіць? Ён адказаў ім: Нікога не крыўдзіце, не абвінавачвайце несправядліва і задавольвайцеся сваёю платаю.
Калі ж народ чакаў, і калі ўсе разважалі ў сэрцах сваіх пра Яна, ці не Хрыстус ён, Ян адказаў усім: Я хрышчу вас вадою, але ідзе мацнейшы за мяне, якому я не варты развязаць раменьчык на сандалях яго. Ён будзе хрысціць вас Духам Святым і агнём. Лапата Ягоная ў руцэ Ягонай, і Ён ачысціць гумно сваё і збярэ пшаніцу ў свіран свой, а мякіну спаліць агнём непагасным.
Шмат чаго іншага прапаведаваў ён, абвяшчаючы Добрую Навіну народу”.
Трэцяя нядзеля Адвэнту мае незвычайную назву — «Gaudete». У перакладзе з лацінскай гэта азначае «Радуйцеся!». Такі заклік можа выклікаць у нас, стомленых снежаньскай мітуснёй, шчырае пытанне: а чаму, уласна, радавацца? Рахункі за падарункі растуць, прагноз надвор’я ўсё часцей палохае, а тут яшчэ і апостал Павел настае: «Радуйцеся заўсёды ў Пану… Пан блізка». Падобна, што гэты святы апостал ведаў пра жыццё нешта важнае, чаго мы пакуль не ведаем.
Давайце разбяромся. Радасць, пра якую гаворыцца, — гэта не проста ўзнёслае «ўра!» пасля паспяховага завяршэння праекта ці легкадумнае ўхіленне ад штодзённых клопатаў. Касцёл запрашае нас паразважаць пра іншую радасць — тую, што трывае назаўсёды.
Сапраўдная радасць — гэта не ўцёкі ад праблем, а ўсведамленне таго, што ты не адзін у сваіх жыццёвых змаганнях. Яна нараджаецца з разумення, што Пан побач, што Ён прыходзіць у нашае жыццё, каб прынесці нам спакой, любоў і надзею. Святы Аўгустын, напрыклад, доўга шукаў праўду ў кнігах, багацці і задавальненнях, але ўрэшце прызнаўся: «Сэрца нашае не мае спакою, пакуль не супакоіцца ў Табе». Вялікі Аўгустын! Яго словы і сёння гучаць дзіўна актуальна.
А што мы? Мы таксама шукаем: хтосьці ў клопатах працоўных будняў, хтосьці ў чэргах за святочнымі зніжкамі. Але ў гэтыя дні Адвэнту галоўнае — зразумець: Пан ужо побач, Ён літаральна стукае ў дзверы нашых сэрцаў. Пытанне толькі ў тым, ці гатовыя мы іх адкрыць.
Яшчэ адзін важны момант: радасць заўсёды патрабуе дзеянняў. У сённяшнім Евангеллі людзі пытаюцца ў Яна Хрысціцеля: «Што нам рабіць?». Адказы гучаць проста і, можа, крыху нечакана. Аказваецца, не патрэбна ніякага гераізму. Дастаткова жыць сумленна, быць справядлівым да іншых, не злоўжываць уладай або становішчам. Усё гэта выглядае так штодзённа і адначасова так складана.
Але давайце будзем шчырыя: радавацца бывае няпроста, асабліва калі на душы цяжка. Што рабіць тым, хто цяпер перажывае цярпенні — адзіноту, хваробу ці нават вайну? Літургія, нягледзячы на, здавалася б, супярэчнасць, звяртаецца менавіта да іх: радасць — гэта не павярхоўны аптымізм, а прароцтва пра збаўленне, якое пачынаецца з унутранага абнаўлення. Нават у самыя цяжкія часы Пан побач, гатовы падтрымаць і суцешыць.
Успомнім Марыю, сціплую дзяўчыну з Назарэта, якой анёл сказаў: «Радуйся, поўная ласкі, Пан з табою!». Гэты заклік гучыць сёння і для нас: «Радуйся, Пан блізка!».
Давайце возьмем прыклад з Марыі: з мужнасцю, пакорай і адкрытым сэрцам сустрэнем Хрыста. Менавіта ў гэтым сакрэт сапраўднай радасці — той, што не знікае ні ў шчасці, ні ў бядзе. А свет, натхнёны гэтай радасцю, абавязкова зменіцца.
Таму, сябры, адкладзіце на хвілінку спісы спраў, уздыхніце і знайдзіце час падумаць пра тое, што ўжо тут: Пан побач.
Разважанне падрыхтаваў а. Міхаіл Ткаліч SJ
для друку
