Разважанне на XXIІI Звычайную Нядзелю. Год С. 4 верасня

Евангелле Лк 14, 25–33

У той час:

Шмат людзей ішло за Езусам. Звярнуўшыся, Ён сказаў ім: Калі хто прыходзіць да Мяне і не зненавідзеў бацькі свайго, і маці, і жонкі, і дзяцей, і братоў, і сясцёр, і нават жыцця свайго, той не можа быць вучнем Маім. Хто не нясе крыжа свайго і не ідзе за Мною, не можа быць Маім вучнем. Бо хто з вас, калі захоча пабудаваць вежу, спачатку не сядзе і не падлічыць выдаткаў, ці мае на будову. Калі ж закладзе падмурак і не зможа закончыць, усе, хто ўбачыць, пачнуць смяяцца з яго, кажучы: Гэты чалавек пачаў будаваць і не змог скончыць. Або які кароль, ідучы на вайну супраць іншага караля, не сядзе і не параіцца спачатку, ці моцны ён, каб ісці з дзесяццю тысячамі супраць таго, хто ідзе на яго з дваццаццю тысячамі? Калі не, то пакуль той яшчэ далёка, ён пашле да яго пасланцоў прасіць міру. Гэтак ніхто з вас, калі не пакіне ўсяго, што мае, не можа быць Маім вучнем.

Урывак з сённяшняга Евангелля можа стаць сапраўдным выклікам для сучаснага чалавека. Як гэта можа быць, што Настаўнік, наш Збавіцель заклікае сваіх вучняў ненавідзець сваіх родных і нават сваё жыццё? Ці ж Бог не з’яўляецца любоўю? На самой справе ў гэтым выказванні Езуса схаваны вялікі духоўны прынцып, пасланне Бога, якім прасякнута ўся Біблія. Мы пакліканы любіць Бога ўсім сваім жыццём, розумам, сэрцам і душою, а ўсё іншае ў нашым жыцці – любіць выключна ў Богу, праз Бога і з-за Бога. Аднак, на жаль мы ўсе з’яўляемся слабымі людзьмі і грэшнікамі. Таму, бывае, пападаем у пастку, бо спяшаемся палюбіць стварэнне і забываемся пра Стварыцеля. І тады ўсё ідзе наперакос. Тое, што не з’яўляецца Богам, мы імкнёмся трактаваць і ўспрымаць як Бога, як кагосьці, хто найважнейшы ў нашым жыцці. І такія адносіны напэўна будуць перашкодай у духоўным росце. Як хрысціяне мы пакліканыя палюбіць сябе, сваіх бліжніх і навакольны свет праз Хрыста, з Хрыстом і ў Хрысце. Ва ўрыўку Езус спецыяльна гаворыць усходняй семіцкай манерай, перабольшваючы сэнс выказвання, каб засяродзіць нашую ўвагу на правільных адносінах з Панам. Бо калі штосьці або хтосьці становіцца для нас богам, якому мы пакланяемся то сапраўды можа быць вельмі небяспечным на шляху да збаўлення.

Разважанне падрыхтаваў кс. канонік Віктар Місевіч