Незвычайнае служэнне сясцёр, спантаннасць і знакаміты санктуарый. Пра падарожжа сястры Марыяны Гроць у Бразілію

Наша сённяшняя суразмоўца – сястра Марыяна Гроць з ордэна сясцёр францішканак Сям’і Марыі, якая атрымала незвычайны падарунак на сярэбраны юбілей манаскага жыцця.

– Раскажыце крыху пра сябе і ордэн, у якім Вы служыце.

– Мяне завуць сястра Марыяна Гроць. Належу да ордэна сясцёр францішканак Сям’і Марыі. У манастыры я 28 гадоў. Ужо 16 гадоў служу ў парафіі святога Арханёла Міхала ў мястэчку Варапаева. Зараз займаюся катэхізацыяй дзяцей і падлеткаў.

Наш ордэн заснаваў святы Зыгмунт Шчэнсны Фелінскі ў 1857г. у Санкт-Пецярбургу. Сёстрам ён даверыў выхаванне дзяцей-сірот, якіх было шмат у тыя часы.

Сёння сёстры працуюць у розных краінах па ўсім свеце: у Польшчы, Бразіліі, Італіі, Украіне, Беларусі, Расіі і ПАР, апякуюцца старэйшымі людзьмі, служаць пры парафіях як закрыстыянкі, арганісткі, катэхэткі. Цікава, што, напрыклад, у Польшчы сёстры апякуюцца дзіцячымі садкамі, а ў Бразіліі маюць некалькі школ.

Як з’явілася ідэя здзейсніць падарожжа ў Бразілію?

– Гісторыя распачалася з таго, што ў мінулым годзе некалькі сясцёр з Бразіліі, якія святкавалі 50-годдзе законных шлюбаў, прыляцелі ў Польшчу. Гэтае падарожжа стала такім падарункам ім на юбілей.

І ў сястры з маёй групы з’явілася ідэя паляцець у Бразілію на 25-гадовы юбілей нашых законных шлюбаў. З гэтай прапановай мы звярнуліся да Маці Генеральнай, напісалі афіцыйную просьбу. Рада генеральная ордэна дала дазвол і пачалася падрыхтоўка да выезду.

– Вы, напэўна, вельмі ўзрадаваліся такой магчымасці?

– Шчыра кажучы, напачатку я нават не хацела нікуды ехаць. Але сёстры пераканалі, што такая магчымасць выпадае раз у жыцці.

– Якім было само падарожжа ў Бразілію?

– Доўгім: больш за 24 гадзіны ў адзін бок. Спачатку – аўтобусам да Варшавы, потым – самалётам да Мадрыда. Дарэчы, там мы мелі шмат гадзін паміж перасадкамі, таму скарысталіся магчымасцю і зладзілі экскурсію па сталіцы Іспаніі.

А з Мадрыда быў пералёт у Сан-Паула,  амаль 10 гадзін праз акіян, адтуль – у Курцібу, да мэты нашага падарожжа.

– Якой была сустрэча з сёстрамі?

– Вельмі цёплай, гасціннай, сямейнай! Канешне, быў так званы “моўны бар’ер”, але гэта не стала перашкодай. Старэйшыя сёстры маюць польскія карані, даволі добра размаўляюць па-польску, ну і, безумоўна, карысталіся сучаснымі тэхналогіямі.

У Курцібе служаць толькі бразільянкі?

– Апроч бразільянак мы сустрэлі сясцёр польскага паходжання і нават сястру з японскімі каранямі.

– Чым займаюцца сёстры?

– У ордэне ёсць некалькі школ, дамоў састарэлых, святліцы.

– Як выглядала Вашае прабыванне ў Бразіліі?

– Мы гасцілі ў правінцыяльным доме ў Курцібе з 6 па 14 лістапада. Кожны дзень для нас арганізоўваліся нейкія цікавыя выезды. Напрыклад, адразу па прыездзе мы мелі аўтобусную экскурсію па горадзе. Яна трывала амаль увесь дзень.

Таксама наведалі парк Барыгуі, дзе ўжывую ўбачылі цікавых і модных сёння жывёл – капібар. Мы маліліся ў вядомым ва ўсёй Бразіліі нацыяльным санктуарыі ў Апарэсіда. Там перажылі цікавы досвед удзелу ў нядзельнай святой Імшы. Мы маглі быць вельмі блізка да алтара, у прэзбітэрыі. Прэзбітэрый знаходзіцца ў цэнтры храма. Ад цэнтра размешчаныя лаўкі з мноствам людзей. Здавалася, іх было больш за дзесяць тысяч. Пасля Імшы людзі накіраваліся ў стары касцёл, дзе раней знаходзілася фігурка Маці Божай. Па легендзе, яе знайшлі рыбакі ў рацэ Параібы ў 1717 годзе. Шлях да храму пралягаў праз даўгі мост, па якім людзі ішлі, утвараючы прыгожую раку пілігрымаў.

Прыемным момантам было тое, што біскуп прывітаў нас, распавёў, хто мы і адкуль прыехалі.

– Ці давялося Вам пазнаёміцца са служэннем сясцёр?

– Безумоўна, было вельмі цікава паглядзець, чым займаюцца сёстры, як служаць. Напачатку мы наведалі гістарычнае для ордэна месца – порт, куды ў 1906 годзе прыплылі для служэння першыя тры сястры. Потым была школа, што належыць нашаму ордэну. Там навучаецца каля 3000 вучняў. Уразіў вельмі ўрачысты і цёплы прыём: вучні і настаўнікі сустракалі нас, прамаўлялі прывітальныя словы, нават зладзілі невялічкі канцэрт. Незвычайна для мяне было тое, што законная сястра займае пасаду дырэктара, а таксама кіруе адміністрацыяй. А сёстры працуюць віцэ-дырэктаркамі, адміністратарамі, сакратаркамі.

Шчыра кажучы, школа вельмі мяне ўразіла. Гэта сапраўды маштабнае служэнне. У розных месцах горада размешчаныя чатыры школьныя корпусы, апроч звычайнай сярэдняй адукацыі ў дзяцей ёсць магчымасць атрымаць прафесію медыцынскай сястры, настаўніцы пачатковых класаў, наведваць дзіцячы садок.

Таксама мы наведалі дом для пажылых асоб, якім апякуюцца сёстры, і рэкалекцыйны дом.

– Ці ўдзельнічалі Вы ў Імшах і набажэнствах?

– Так, кожны дзень мы былі на святой Імшы, вядома ж, на партугальскай мове. А вось у апошні дзень перад вылетам нас наведаў святар, які сам паходзіць з Польшчы, а ў Бразіліі служыць больш за трыццаць гадоў. Ён цэлебраваў Імшу на польскай мове.

– Ці падобныя бразільцы да беларусаў?

– Увогуле, бразільцы – вельмі радасныя і адкрытыя людзі. Мне спадабалася спантаннасць. Яны не надта засмучаюцца, калі штосьці ідзе не па плане. Некалькі разоў здаралася, што планы сясцёр змяняліся вельмі хутка, і ўсе ставіліся да гэтага вельмі спакойна, таксама змянялі планы і ішлі наперад з радасцю. А вось да беларусаў бразільцы падобныя сваёй гасціннасцю.

– А што найбольш спадабалася ў сясцёр, што б хацелася пераняць ад іх у служэнні?

– Безумоўна, гэта ахвярнасць і адданасць, з якой яны падыходзяць да справы, а таксама прастата і радасць.

Размаўляла Вікторыя Філіпенка

для друку для друку

Веснік-відэа

Варта паглядзець

Святыя заступнікі