Каталіцкі Веснік Добрая Вестка ў тваім доме!
Аб пасланні еднасці Касцёла і сям’і, а таксама пра служэнне людзям у інтэрв’ю Пшемыславу Радзінскаму распавядае Мірна Наззур — сучасная стыгматычка, містык з Сірыі.
— Што неабходна прадпрымаць, каб прыцягнуць моладзь у Касцёл?
— Па-за усялякіх сумневаў, асноўную ролю ў гэтым адыгрывае сям’я. Дом — гэта малы Касцёл. Калі ў сем’ях сапраўды так і ёсць, калі бацька і маці зрабілі Касцёл часткай свайго жыцця і жыцця сваіх дзяцей, то для моладзі не будзе ніякіх праблем з «вялікім» Касцёлам.
— Вашым малітвам спадарожнічаюць вылячэнні. Як Вы да гэтага ставіцеся?
— Гэта велізарная адказнасць. Але я ведаю, што вылечваю зусім не я — у мяне няма ні сілы, ні ўлады, таму я адчуваю сваю нязначнасць ў дачыненні да тых праблем, з якімі людзі прыходзяць на сустрэчы з маім удзелам. Таму вялікая цяжкасць, бо яны прыходзяць з велізарным болем. Я прашу іх маліцца разам са мной, малю Бога аб тым, каб Ён пачуў гэтых людзей. Сама я за іх не малюся, баюся, я проста не ў стане зразумець іх праблемы.
— Калі вы так разам моліцеся да Бога аб ласцы, то разам за яе і дзякуеце?
— Частка людзей прыходзіць, каб падзякаваць за вымаленую ласку. Але не ўсе. Часта, праз шмат гадоў, я выпадкова даведаюся, што мела месца цудоўнае вылячэнне. Так было з адной полькай, якая праз шэсць месяцаў пасля мінулагодняй канферэнцыі даслала мне ліст, у якім запісала сваё сведчанне.
— Вы падтрымліваеце сувязь з гэтымі людзьмі? Яны ўключаюцца ў Вашу місію?
— Нічога падобнага няма, па меншай меры ў арганізаваным выглядзе. Але мой духоўнік стараецца збіраць такую інфармацыю і сачыць за лёсамі гэтых людзей.
— А што з тымі, хто прыходзіць з нявырашанымі праблемамі, хваробамі, і не вылечваецца?
— Я вельмі хацела б ім дапамагчы, але не ўмею. Я такая жа бездапаможная, як і яны. Асабіста для мяне гэта сумна і нават хваравіта, але ва ўсім, чаго я не разумею, я шукаю мудрасць Бога.
— Адным з элементаў, які спадарожнічае падзеям у Вашым жыцці, з’яўляецца алей, які сцякае не толькі з абразоў, але таксама з Вашых рук і цела …
— Спачатку я не ведала, што ўсё гэта значыць. Затым у гэта ўмяшаліся багасловы і ўсталявалі, што алей — гэта матэрыяльны знак, які суправаджае шматлікія сакрамэнты, у прыватнасці, хрост. На Усходзе алей выкарыстоўваецца для блаславення, гэта сімвал радасці і жыцця. Акрамя таго, гэта бачнае з’ява. Сёння чалавеку недастаткова слоў, тэорый і перакананняў. Яму важна бачыць і дакрануцца. Адсюль і гэты знак.
— Адкуль такая ўпэўненасць, што ўсе гэтыя азнакі — ад Бога?
— Цудоўны характар з’яў пацвердзілі аб’ектыўныя даследаванні. Мае стыгмы і алей таксама былі даследаваны многімі лекарамі ў розных лабараторыях па ўсім свеце. Нават спецслужбы сачылі за тым, каб даследаванні былі праведзены правільна (смяецца). Ніхто да канца гэтага не разумее, але тое, што гэтыя з’явы маюць месца і паўтараліся неаднаразова — факт.
— Вы з самага пачатку былі перакананыя ў тым, што гэтымі з’явамі кіруе рука Божая?
— Не. У мяне самой было мноства сумневаў. Але з самага пачатку ў тое, што адбываецца са мной, было ўцягнута шмат святароў, паважаных служыцеляў, якія сваім аўтарытэтам пацвярджалі, што гэта не проста мае домыслы. Акрамя таго, тое, што адбываецца са мной заўсёды спадарожнічала малітве.
— Гэта была індывідуальная малітва ці супольная?
— Гэта адбываецца толькі падчас агульнай малітвы. Часам мне хочацца, каб Гасподзь даў трохі алею, таму што прыходзіць нехта блізкі або якая-небудзь знакамітасць, але нічога не атрымліваецца (смяецца). Я прасіла, і то моцна, але гэта ж залежыць не ад мяне …
— У Вас ёсць любімы святы?
— Маці Тэрэза з Калькуты.
— Чаму яна?
Таму што яна — слуга. І яна — сучасная святая, ёй знаёмыя і наш час, і наша жыццё.
— Што Вы чэрпаеце ад яе?
— Як раз яе ўменне служыць бліжняму. У Дамаску ёсць дзве абшчыны Місіянерак Любові (кангрэгацыі, заснаванай Маці Тэрэзай з Калькуты). Я наведваю адну з іх. На мяне велізарнае ўражанне робіцьсапраўднае прысвячэнне гэтых сясцёр свайму служэнню: яны працуюць ўласнымі рукамі. Ім вельмі важна не проста арганізаваць працу або кіраваць ёю, але рабіць яе самім. Гэты выраз сапраўднай убогасці, якая для мяне найбольш пераканаўчая.
— А якая асоба з Бібліі Вам па душы?
— Ёю павінен бы быць апостал Павел — бо ён мой сусед (смяецца). Але бліжэй мне апісаная ў Евангеллі Ханаанская жанчына, Якая прасіла Езуса вылечыць яе дачку, апантаную нячыстым духам.
— Чаму менавіта яна?
— Таму што яна прымусіла Езуса засаромецца. Яе пакора была такая вялікая, што Езус, нягледзячы на тое, што Яго гаючая сіла была, у першую чаргу, для габрэяў, вылечыў яе дачку.
— Мне б хацелася яшчэ раз вярнуцца да Вашага суседа. Ці не здаецца Вам, што Вы — апостал Павел для сённяшняга свету?
— Я б хацела ім быць. Мы ўсё абавязаны быць апосталамі па ўзору святога Паўла — апосталамі любові.
— Дамаск, цудоўная з’ява Бога, а таксама заклік да любові і еднасці ўсіх хрысьціянаў — гэта Ваша штодзённасць. Саўл пад Дамаскам стаў Паўлам пасля сустрэчы з уваскрослым Хрыстом, а цяпер яго называюць Апосталам Народаў. Аналогіі паміж ім і Вамі напрошваюцца самі сабой …
— Я часта карыстаюся словамі апостала Паўла. Яны моцныя і пераканаўчыя.
— Напрыклад, якія?
— З лісту да Філліпінаў: «Для мяне жыць — Хрыстос, а смерць — набытак».
— У 1982 годзе ў Вашым жыцці адбыліся дзіўныя падзеі: малітва прынесла вылячэнне блізкім людзям, цела пачало міраточыць, адбылося з’ява Багародзіцы, затым — Госпада Езуса Хрыста, а пазней — экстаз і стыгмы. Ці былі Вы, як апостал Павел, «аслепленыя» пасля гэтых цудоўных падзей трыццацігадовай даўніны?
— На працягу трох дзён я зусім нічога не бачыла — мяне фізічна асляпіла Святло. Гэтаму спадарожнічаў страх, але калі я зразумела, што ва ўсім гэтым — Бог, мяне агарнуў супакой, пасля радасць, якая была такая вялікая, што я вельмі не хацела, каб яна скончылася.
— Пасля тых падзей Ваша жыццё праходзіла гэтак жа, як і ў апостала Паўла? У руплівасці дзеля абвяшчэння Евангелля?
— Несумненна, за спосаб жыцця, які я вяду з тых часоў, я ўдзячная Божай моцы. Кожны дзень я і людзі вакол мяне бачым плён нашага служэння. Без умацавання і падтрымкі Госпада я не змагла б вытрымаць гэтую місію. Я імкнуся быць пры Ім і прымаць Яго дапамогу, хачу быць прыстойнай ў адносінах да Бога і адкрытай насустрач Яго ласкі. Яго дабраславеньне — не толькі для мяне: бо я жонка і маці, у мяне ёсць сям’я і сябры.
— А як Вашыя родныя і блізкія прымаюць гэтыя звышнатуральныя дары? Ваш дом адкрыты для многіх людзей, якія прыходзяць на малітву — хіба гэта не з’яўляецца крыніцай цяжкасцяў? Для іх гэта нешта асаблівае або яно для іх цяжар?
— Ну … з гэтым бывае па-рознаму (смяецца). Але нават калі часам бываюць прэтэнзіі або выразы незадавальнення, то, калі казаць сур’ёзна, усё гэта адбываецца са згоды маіх блізкіх.
Пшемыслав Радзінскі, grodnensis.by
для друку
