Каталіцкі Веснік Добрая Вестка ў тваім доме!
Як правіла, боль іншага чалавека выклікае ў нас спачуванне, суперажыванне, рэдка — абыякавасць, часам раздражненне. А ці можа пакута выклікаць пачуццё захаплення? Можа, калі яна звязана з сапраўднай пакорай, цярпеннем, любоўю да Бога.
Гэтыя разважанні выкліканыя назіраннямі за адной пацыенткай: адзінокай, пажылой жанчынай, сваёй хваробай практычна цалкам прыкаванай да ложка. Увесь свой час яна праводзіць у кватэры, пакутуючы не толькі ад адчування болю, але і ад адзіноты, маючы магчымасць чалавечых зносін толькі тады, калі яе наведваюць сваякі, суседка ці лекар. Ці задумваліся мы калі-небудзь, як гэта: днямі і начамі бачыць перад сабой адны і тыя ж сцены, есці толькі тую ежу, якую табе пакінуць на табурэтцы ля ложка, перажываць сорам і няёмкасць, калі табе мяняе памперс мужчына (часам так складваліся абставіны)? Пазнаёміўшыся з жанчынай бліжэй, даведалася пра сумныя факты яе біяграфіі. Яна рана стала сіратой: падчас вайны на яе вачах паліцаі забілі маці (удумайцеся толькі: свае ж!). Жыла з братамі, сёстрамі і бацькам (які так ніколі больш не ажаніўся) у глыбокай галечы, рана стала ўдавой, адна выхоўвала дваіх сыноў, перажыла смерць абодвух сваіх дзяцей. Для нас гэта проста пералік падзей, а для яе (толькі ўявіце!) — Колькі гора, бяссонных начэй, болю, пралітых слёз. Здаецца, падстаў крыўдзіцца на Бога дастаткова …
Я часта адчуваю няёмкасць, калі наведваю так церпячых людзей, таму што разумею, што практычна нічым дапамагчы не магу, любыя словы суцяшэння і падтрымкі будуць малаважнымі і пустазвоннымі. А вось наведваць Эмілію Казіміраўну я люблю. Заўсёды спакойная, цярпялівая, не раздражняецца, нікога не абвінавачвае, не патрабуе «чароўнай» таблеткі, якая паставіць яе на ногі. Яна часта паўтарае: «За свае грахі трываю. Толькі на Бога спадзяюся». Я ведаю дакладна: гэтыя словы жанчына вызнае не проста вуснамі, а сэрцам. Гэта не яна атрымлівае ад мяне рэкамендацыі, прызначэнні, рэцэпты, гэта я прыходжу да яе павучыцца сапраўднай веры і любові да Бога, пра якія мы часам так часта, шмат, красамоўна гаворым, але якіх так мала маем.
Прыход смутку ў тваё жыццё — гэта заўсёды выпрабаванне тваёй любові да Бога. Як лёгка і проста разважаць пра давер і любоў, калі ўсё добра, побач любімы муж, выдатныя дзеці, здаровыя бацькі. А калі ўсё вакол разбураецца, калі ў тваім жыцці з’яўляюцца невылечная хвароба, смерць родных, як навучыцца не бунтаваць, не крыўдзіцца на Бога, не задаваць дурных пытанняў: «За што? Чаму са мной? «. Як зразумець словы Псалмапеўца Давіда: «Добра мне, што я пацярпеў, каб навучыцца Тваім пастановам» (Пс 118,71) і «Пакуль я цярпеў, я блукаў; а сёння слова Твайго трымаюся» (Пс 67).
У пакутах чалавек ўсведамляе сваю слабасць, межы сваіх магчымасцяў, канечнасць зямнога жыцця. Вы заўважылі, што пакутуе чалавек заўсёды самотны, нават калі яго акружаюць родныя і тыя, хто любіць. Гэтую мяжу адчужэння, болю і адзіноты пераступае толькі Госпад. Пакутуючы чалавек вельмі шчыра шукае Бога і толькі ў Ім знаходзіць заспакаенне, аналізуе ўсё сваё жыццё, аплаквае сябе, моліць аб вылячэнні і прабачэнні. Гэта сапраўднае духоўнае перараджэнне. І вось зараз варта задаць пытанне не «За што? «, а «Для чаго?». У гэтае пытанне ўкладваецца ўвесь твой давер да Бога.
У Бібліі знаходзім адказ. » Сын мой! У хваробе тваёй не будзь нядбайны, але маліся Госпаду і Ён ацаліць цябе. Пакінь грахоўнае жыццё і папраў рукі твае і ад усялякага граху ачысці сэрца.» (Сір 38,9-10). Прабачэнне грахоў Богам становіцца пачаткам лячэння духоўнага, а часам і фізічнага. «Калі вы будзеце слухаць гэтыя загады, берагчы іх і выконваць, то і Госпад, Бог твой, зберажэ для цябе запавет і міласэрнасць, аб якой прысягаў бацькам тваім, і будзе любіць цябе і дабраслаўляць цябе, … забярэ ад цябе Госпад усякую немач; і найгоршыя хваробы егіпецкія, якія ты ведаў, не нашле на цябе» (Паўт. Зак. 7,12-16).
Хачу прывесці некалькі цудоўных радкоў праваслаўнага святога Серафіма Вырыцкага, якія дапамагалі і дапамагаюць многім (у тым ліку і мне) перажыць цяжкія моманты жыцця.
«Ці думаў ты калі-небудзь, што ўсё, што тычыцца цябе, датычыцца і Мяне (Мяне — гэта значыць Бога)? Бо што датычыцца цябе – тычыцца правіцы вока Майго. Ты дарагі ў вачах маіх, шматкаштоўны, і Я палюбіў цябе, і таму для Мяне складае асаблівую радасць выхоўваць цябе. Калі спакусы паўстануць на цябе і вораг прыйдзе, як рака, Я хачу, каб ты ведаў, што ад Мяне гэта было …
( … ) Я — Муж скрухі, дасведчаны ў хваробах, Я дапусціў гэта, каб ты звярнуўся да Мяне і ўва Мне мог знайсці суцяшэнне вечнае. Ашукаўся ці ты ў сябру тваім, у кім-небудзь, каму адкрыў сэрца сваё, — ад Мяне гэта было.
Я дапусціў гэтаму расчараванню закрануць цябе, каб ты ўведаў, што лепшы сябар твой ёсць Госпад … Бо Я хачу, каб сэрца тваё і душа твая былі заўсёды ўспалымнёныя перад вачыма Маімі і перамагалі б імем Маім ўсякую маладушнасць. Не атрымліваеш ты доўга вестак ад блізкіх і дарагіх табе людзей і з маладушнасці твайму ўпадаеш ў адчай і нараканні, ведай — ад Мяне гэта было. Бо гэтай пагоняй твайго духа Я адчуваю моц веры тваёй у непарушнасць абяцання, сілу адвагі тваёй малітвы аб блізкіх табе. ( … ) Наведала цябе цяжкая хвароба, часовая або незагойная, і ты апынуўся прыкаваным да сваіх мараў — ад Мяне гэта было.
Бо Я хачу, каб ты спазнаў Мяне яшчэ глыбей у немачах сваіх цялесных і не наракаў бы за гэтае пасланае табе выпрабаванне, не намагаўся пранікнуць у Мае планы выратавання душ чалавечых рознымі шляхамі, але пакорліва і пакорліва стаў бы на шыю тваю пад дабрыню Маю да цябе. ( … ) Памятай заўсёды, што ўсякае джала прытупляецца, калі ты навучышся ва ўсім бачыць Мяне.
Усё паслана Мною для ўдасканалення душы тваёй — ад Мяне гэта было.»
для друку
