Каталіцкі Веснік Добрая Вестка ў тваім доме!
Евангелле Лк 4, 1–13
У той час:
Езус, напoўнены Духaм Святым, вярнуўся з-над Ярдaну, i Дух вывеў Яго ў пустыню, дзе на працягу сарака дзён д’ябал выпрабоўваў Яго. I нiчoгa не еў у тыя днi, a кaлі яны скoнчыліся, згаладаўся. I скaзaў Яму д’ябaл: Кaлі Ты Сын Бoжы, скaжы гэтaму кaменю, кaб ён стaў хлебaм. I aдкaзaў яму Езус: Нaпiсaнa: не хлебaм aдным будзе жыць чaлaвек.
Тады д’ябал павёў Яго і пaкaзaў у імгненне ўсе валадарствы свету. І скaзaў Яму: Я дaм Тaбе ўсю гэтую ўлaду i славу iх, бo яна мне перададзена, i кaму хaчу, даю яе. Кaлі Ты пaклoнiшся мне, усё будзе Твaё. У адказ Езус скaзaў яму: Нaпiсaнa: Пaну Бoгу твaйму будзеш пакланяцца i Яму aднaму будзеш служыць.
Тады зaвёў Ягo ў Ерузaлем i пaстaвiў нa версе святынi, i скaзaў Яму: Кaлі Ты Сын Бoжы, кiнься aдгэтуль унiз. Бo нaпiсaнa: Анёлaм свaiм зaгaдaе наконт Цябе, кaб ахоўвалі Цябе, — i: яны нa рукaх пaнясуць Цябе, кaб Ты часам не спатыкнуўся aб кaмень сваёй нaгою.
Езус скaзaў яму ў адказ: Скaзaнa: не будзеш выпрабоўваць Пaнa Бoгa твайго.
I скoнчыўшы ўсе выпрабаванні, д’ябaл aдступіў aд Ягo дa пары.
Пустыня: Перакрыжаванне Духа і Сутнасці
У ціхай адзіноце пустыні, далёкай ад знешніх шумоў і галаслівых абяцанняў сучаснасці, нараджаюцца самыя глыбокія пытанні нашай душы. Тут, на мяжы паміж святлом і цемрай, чалавек сутыкаецца не толькі з выпрабаваннямі матэрыяльнага свету, але і з уласнымі сумненнямі і ілюзіямі.
Пустыня — гэта не проста месца, дзе пануе голад і цішыня. Гэта своеасаблівая лабараторыя духоўнага самапазнання, дзе кожная пясчынка становіцца сведкай унутранага дыялогу. Як у гісторыі, дзе Езус сутыкнуўся з трыма спакусамі, і кожная з іх выяўляла сутнасць чалавечага імкнення: да матэрыяльнага, да ўлады, да відовішча. Пустыня паказвае нам, што жыццё — гэта серыя перакрыжаванняў, дзе выбар паміж ілюзіяй і сапраўднай духоўнай сілаю становіцца вырашальным.
У нашым існаванні часта здараецца сітуацыя, калі лёгкі шлях здаецца асабліва прывабным. Але менавіта гэты шлях, што абяцае імгненнае задавальненне, часта вядзе нас у небяспечную прастору, дзе губляецца сапраўднае «я». Сучасныя спакусы часта прапануюць нам міражы штодзённага камфорту, прымушаючы забыцца пра тое, што духоўнае жыццё — гэта пошук сапраўднага хлеба для душы. Наш выбар – паміж хуткасцю знешніх бліскучых абяцанняў і глыбінёй унутранага голасу, які заклікае да сапраўднага перараджэння.
Сучаснаму верніку не абавязкова вырушаць у доўгі шлях у сапраўдную пустыню, каб адчуць смак адасаблення. Часам ключ да ўнутранай глыбіні хаваецца ў звычайных штодзённых рытуалах. Гэта можа быць ранішні шпацыр па старой вуліцы, дзе гарадскі гул замяняецца шалясценнем лісця; ці невялікая сядзіба ў куточку горада, дзе можна ў адзіноце ўспомніць спакой старажытных манастыроў. Сакрэт у тым, каб свядома адключыцца ад шуму штодзённасці і даць сабе магчымасць пачуць свой унутраны голас. Практыка маўчання, споведзь, наведванне малых малітоўных груп або проста час, праведзены ў цішы за чытаннем святога Пісання, могуць стаць тым мостам, які пераносіць нас з гарадскога руху ў глыбіню духоўнай пустыні.
Глыбокая адзінота пустыні — гэта шанец сустрэцца з самім сабой. Пустыня вучыць нас адрозніваць мімалётнае ад вечнага. Калі сучаснае жыццё спакушае нас хуткасцю і лёгкасцю, пустыня заклікае звярнуцца да вечных каштоўнасцей: любові, суперажывання, здольнасці ўбачыць невідочнае. Тут выбар паміж імгненным задавальненнем і духоўным святлом становіцца не толькі маральнай, але і экзістэнцыяльнай праблемай.
Насуперак усім цяжкасцям, пустыня — гэта таксама месца надзеі і ператварэння. Там, дзе, здавалася б, пануе сухасць і ізаляцыя, нараджаецца магчымасць для сапраўднага адраджэння. Калі мы здолеем прыняць выклік і заглянуць у вочы ўласным страхам і слабасцям, пустыня пераўтварыцца ў сад. Гэта не проста метафара, але і заклік да пошуку ўнутранай гармоніі, дзе кожны момант становіцца крокам да духоўнай паўнаты.
Пустыня — гэта выклік сучаснасці, якая часта зманьвае нас міражамі ілюзій. Гэтыя прасторы, поўныя цішыні і духоўнай глыбіні, прымушаюць нас зразумець, што сапраўднае жыццё пачынаецца там, дзе мы вучымся слухаць свой унутраны голас і рабіць выбар на карысць вечнага. Калі на скрыжаванні шляхоў мы зможам адмовіцца ад лёгкіх спакусаў і знайсці сілу быць сапраўднымі, кожная пустыня, нягледзячы на сваю першапачатковую безжыццёвасць, стане месцам, дзе пачынае квітнець духоўны сад нашай душы.
Дзякуючы прысутнасці таго адзінага, што неабходна, пустыня вызваляецца ад сваёй сухасці і бясплоднасці. Становіцца ўрадлівай зямлёй. Ператвараецца ў Эдэмскі сад.
Таму падчас гэтага Вялікага посту, магчыма, варта паспрабаваць знайсці сваю асабістую пустыню? Гэта не абавязкова фізічнае месца – гэта можа быць унутраны стан, момант цішыні сярод мітусні дня. Момант, калі мы дазваляем Духу весці нас, як Езуса, у цішыню нашага сэрца. Момант, калі мы прымаем выклік сустрэчы з самімі сабой і з Богам.
Пустыня чакае.
Разважанне падрыхтаваў а. Міхаіл Ткаліч SJ
для друку
