Ва ўрачыстасць Яна Хрысціцеля біскуп Алег Буткевіч наведаў з пастырскай візітацыяй парафію ў Ваўкалаце

^[1]24 чэрвеня, ва ўрачыстасць Святога Яна Хрысціцеля біскуп Алег Буткевіч наведаў з пастырскай візітацыяй парафію ў Ваўкалаце.

Візіт распачаўся днём раней з сустрэч з вернікамі ў вёсках Гарадзішча і Янчукі, якія абслугоўвае кс. Алег Півавар, ваўкалацкі пробашч. Увечары адбыўся канцэрт мастацкай самадзейнасці.

Пакліканні з парафіі

На святочную Імшу ў Ваўкалату прыехалі ксяндзы з суседніх парафій, а таксама святары, чыё пакліканне нарадзілася менавіта ў гэтай парафіі. Гэта а. Сяргей Мацюшонак OFMCap, які з’яўляецца афіцыялам Віцебскага біскупскага суда і кс. Аляксандр Дулінец, пробашч з Падсвілля, якія зусім нядаўна святкавалі 15-годдзе святарства. І трэці – кс. Павел Самсонаў, дэкан Пастаўскі і пробашч з Дунілавіч, які ў гэты момант нёс паслугу ў канфесіянале.

“На маіх вачах яны (будучыя святары – заўв. рэд) раслі. Я музыку вёў у школе, яны спявалі там, на ўрокі хадзілі, узрасталі, прыслугоўвалі ў касцёле. Для нас было нечакана, што хлопцы пайшлі вучыцца ў семінарыю. Лічу, што сакрэт гэтых пакліканняў – выхаванне  і заслуга а. Пятра”, — падзяліўся ўспамінамі Уладзімір Чыкун, арганіст, які называе сябе аматарам і спявае ў парафіі з 1989 года.

Дыван з кветак

Жанчыны-парафіянкі з 7 гадзін раніцы рупліва завіхаліся ля святыні: выкладвалі дыван з кветак ля ўваходнай брамы, упрыгожвалі шлях ад касцёла да хаты, дзе цяпер пражывае а. Пётр Ясевіч OFMCap. На жаль, па прычыне хваробы гэтыя ўрачыстыя і радасныя хвіліны ён не мог перажываць разам. Віцебскі ардынарый не пакінуў без увагі гэтага святара, які так шмат зрабіў для адраджэння рэлігіі і рамонту храма ў мясцовай парафіі, працуючы ў ёй з 1988 года.

^[2]

Урачысты ўваход у храм біскуп распачаў менавіта ад дому а. Пятра, які знаходзіцца насупраць святыні. Убачыўшы прыгажосць з кветак, біскуп пажартаваў, што не хоча тут ісці, бо вельмі прыгожа. Але вернікі шчыра запрасілі ўвайсці і прывіталі вялікага госця хлебам-соллю. Акрапіўшы святой вадой, біскуп разам са святарамі і ўсімі прысутнымі ўвайшлі ў святыню, пасля кароткай малітвы ў цішыні, пробашч кс. Алег Півавар распавёў гісторыю парафіі, сучасны стан спраў і планы на будучыню.

Крыху гісторыі

Касцёл у Ваўкалаце – помнік архітэктуры псеўда-барочнага стылю. Першы храм быў драўляны і пабудаваны ў 1524 годзе. Парафія паўстала чатыры гады раней. У 1624 годзе быў адрэстаўраваны і перабудаваны. Можна сказаць, паўстаў другі ў гісторыі Ваўкалат касцёл, які асвяціў біскуп Свірковіч. У 1893 годзе заіснаваў мураваны касцёл, фундатарам якога была Альжбета Радзівілава.

Вельмі цікавая гісторыя ў будове мураванага касцёла. Калі мясцовыя жыхары выбудоўвалі мосцікі, каб коньмі падвозіць каменні, каб пабудаваць большую святыню, адбудоўвалі старую якая была ўнутры. Аднойчы прыехалі царскія ўлады і загадалі разбурыць будаваную святыню, але людзі сталі заступацца і ўлады сказалі: калі на наступны дзень дах будзе накрыты, то касцёл застанецца. І так сталася. Людзі з усей моцай і сілай працавалі ўсю ноч, накрывалі храм, хто дыванамі, хто ручнікамі, хто чым мог. І касцёл раніцай быў накрыты, таму застаўся такі, які мы бачым.

Пасля раздзелу Рэчы Паспалітай царскія ўлады хацелі ператварыць касцёл у праваслаўную царкву, але гэта ім не ўдалося. Жыхары, у асноўным усе католікі, адстаялі святыню.  У 70-80-яя гады 19 стагоддзя кс. Цыцан звярнуўся да ўлад за дазволам на рамонт касцёла. Яго дазволілі зрабіць вельмі хутка. Планавалі дзве вежы, але не паспелі.

^[3]

Як адзначыла парафіянка Антаніна Бабарыка: “Сёння сюды прыходзяць людзі, чые бабулі і дзядулі будавалі ўручную гэты храм, прыносілі малако і яйкі, каб святыня была прыгожай і крэпкай, стаяла доўгія вякі. Таму мы вельмі любім і шануем наш касцёл. Ён адметны тым, што ніколі не зачыняўся, заўсёды былі ксяндзы, якія даносілі Божае слова.”

Урачыстасць св. Яна Хрысціцеля і сакрамант канфірмацыі

Біскуп Алег падчас гаміліі звярнуў увагу на постаць св. Яна Хрысціцеля, а таксама закрануў тэму веры: “Людзі, якія называлі сябе атэістамі, руйнавалі касцёл. А хто ўкрыжаваў Хрыста? Ці таксама атэісты? Гэта былі веруючыя людзі. Парадокс… Таму, калі мы сёння кажам, што я веруючы чалавек, то трэба паставіць пытанне “а наколькі глыбока?” Сакрамант канфірмацыі дапамагае паглыбіць нашу веру”.

^[4]

Апостал Павел нам прыгадвае: “Памятайце, што Вы – святыня Духа Святога. Таму павінны шанаваць гэтую святыню, клапаціцца, каб яна была чыстай, прыгожай і каб у ёй гучала малітва праслаўлення”. Для гэтага патрабуем пакаянне, да чаго заклікае нас Ян Хрысціцель і Маці Божая. Але ці слухаем мы гэтыя словы? Для гэтага зноў жа нам патрэбная вера. Трэба прасіць, каб вера змяняла жыццё, дапамагала ў змаганні са спакусамі”.

У гэты дзень сакрамант бежмавання біскуп Алег Буткевіч удзяліў прадстаўнікам моладзі і сярэдняга пакалення, але таксама былі вернікі сталага ўзросту. Адсюль заўважаецца актыўная душпастырская праца святара, які толькі дзевяць месяцаў працуе ў парафіі. Мясцовыя дзяўчаты-студэнткі Вольга і Вікторыя, якія зрэдку прыязджаюць дадому, адзначылі, што іх заўсёды цягне ў родную парафію, стараюцца дапамагаць пробашчу, які на іх думку, вельмі дзейсны.

^[5]

На заканчэнне Імшы вернікі прайшлі ўрачыстай працэсіяй пад гук званоў за Найсвяцейшым Сакрамантам вакол святыні.

Пасля бласлаўлення словы ўдзячнасці за прысутнасць, супольную малітву і Божае слова біскупу Алегу выказалі пробашч парафіі кс. Алег, прадстаўнікі мясцовай улады і вернікі. Іерарх у сваю чаргу падзякаваў жыхарам Ваўкалаты за адметную шчырасць і гасціннасць. А затым усе накіраваліся на тэрыторыю мясцовага дома культуры, які размешчаны побач з касцёлам, на канцэрт, які падрыхтавалі самі парафіяне.

^[6]

Раіса Вярцінская, якая з’яўляецца верніцай капліцы ў маленькай вёсцы Гарадзішча падзялілася ўражаннямі ад сустрэчы з біскупам: “Мы вельмі ўдзячныя біскупа Алегу за прыезд у нашу невялікую вёску. Нам гэтых успамінаў хопіць  да наступнага яго прыезду”.

Асаблівасці працы на ўсходзе і захадзе Беларусі

Кс. Алег Півавар, які яшчэ зусім нядаўна працаваў у парафіі Святога айца Піа ў Лёзне параўноўвае асаблівасці служэння ў розных кутках нашай краіны: “Усход – гэта праца з людзьмі, якія шукаюць Бога і веру. Там людзі, якія былі ахрышчаныя, але практычна мелі аддаленне ад касцёла, бо не мелі свайго храма. Як я быў на ўскрайку Беларусі, пры граніцы з Расіяй, то ў капліцу спачатку прыходзілі 15-20 чалавек. Пазней , калі пабудавалі касцельны будынак, каля 50 чалавек. І калі параўнаць з заходняй парафіяй – 500 чалавек — гэта вельмі вялікая розніца. Плюс традыцыя, якую ніхто не адніме ў людзей. І гэтую традыцыю яны падтрымліваюць.

^[7]

500 год людзі тут мелі святыню, 500 год яны не аддалі, каб гэты храм зачынілі. Таму заходняя частка Беларусі мае каталіцкія карані і традыцыі, якія яшчэ шмат гадоў не будуць забытыя і знішчаныя. Тэндэнцыя працы тут у асноўным душпастырская, чым праца на ўсходзе, якая была больш будаўнічая.”

Падрыхтоўка да 500-годдзя…

Праз тры гады, у 2020 годзе парафія Святога Яна Хрысціцеля ў Ваўкалаце адзначыць сваё 500-годзе. Кс. Алег падзяліўся з “Каталіцкім Веснікам” планам падрыхтоўкі да вялікага юбілею, якая ўжо трывае.  Першым этапам стала перэгрынацыя фігуркі Маці Божай Фацімскай па нашай парафіі ў кожны дом. “Мы прыўрочылі гэты год падрыхтоўкі да 100-годдзя фацімскіх аб’яўленняў Маці Божай. Менавіта ў першы год Маці Божая наведвае нашыя сем’і. Другі год- будуць праведзены Святыя місіі. Трэці год – гэта будзе рэнавацыя (аднаўленне) місій, але і яшчэ нейкі момант падрыхтоўкі знойдзецца, але пакуль не запланавалі,” – адзначыў святар.

Марына Сінкевіч, тэкст і фота
Леанід Юрык, відэа