[1]Евангелле Мц 26, 14–25
У той час:
Адзін з Дванаццаці, якога звалі Юда Іскарыёт, пайшоў да першасвятароў і сказаў: Што хочаце мне даць, і я выдам вам Яго? Яны вызначылі яму трыццаць сярэбранікаў. І з таго часу ён шукаў нагоды выдаць Яго.
У першы дзень Праснакоў прыйшлі вучні да Езуса і сказалі Яму: Дзе хочаш, каб мы прыгатавалі Табе з’есці Пасху? Ён адказаў: Ідзіце ў горад да пэўнага чалавека і скажыце яму: Настаўнік кажа: Час Мой блізкі; у цябе зраблю Пасху з вучнямі Маімі. Вучні ўчынілі так, як загадаў ім Езус, і прыгатавалі Пасху.
Калі ж настаў вечар, Ён узлёг за сталом з Дванаццаццю. І калі яны елі, сказаў: Сапраўды кажу вам, што адзін з вас выдасць Мяне. І вельмі засмуціўшыся, яны пачалі казаць Яму адзін за адным: Але ж не я, Пане? А Ён сказаў у адказ: Хто апусціў са Мною руку ў місу, той выдасць Мяне. Сапраўды, Сын Чалавечы адыходзіць, як напісана пра Яго; але гора таму чалавеку, які выдае Сына Чалавечага. Лепш было б гэтаму чалавеку не нарадзіцца. Юда, які збіраўся Яго выдаць, сказаў у адказ: Але ж не я, Раббі? Езус кажа Яму: Ты сказаў.
У сённяшнім Евангеллі мы сустракаем адну з самых трагічных і разам з тым найбольш павучальных гісторый у Новым Запавеце — гісторыю здрады Юды Іскарыёта. Гэты ўрывак адкрывае перад намі глыбокія духоўныя праўды, якія дапамагаюць зразумець, як чалавечая слабасць можа сутыкнуцца з Божай міласэрнасцю, і як важна заставацца вернымі Богу, нават калі нас атачаюць цяжкасці і спакусы.
Юда, адзін з дванаццаці вучняў Езуса, вырашае здрадзіць свайго Настаўніка. Ён ідзе да першасвятароў і прапануе ім выдаць Езуса за трыццаць сярэбранікаў (пар. Мц 26, 14–15). У тыя часы гэта сума магла быць эквівалентам заробку за некалькі тыдняў працы. Сам жа ўчынак нагадвае нам пра небяспеку матэрыяльных спакус, якія могуць адвесці чалавека ад Бога. Юда, які быў пакліканы да велічнага задання — быць блізкім да Езуса, — паддаецца хцівасці і страце веры. Яго гісторыя — гэта папярэджанне для кожнага з нас: нават тыя, хто знаходзіцца блізка да Бога, могуць збіцца са шляху, калі не будуць пільнымі да сваіх слабасцяў.
Аднак сённяшняе Евангелле не толькі аб здрадзе. Яно таксама аб вернасці і прыгатаванні да Пасхі. У першы дзень Праснакоў вучні пытаюцца Езуса, дзе Яны хочуць адсвяткаваць Пасху. Езус дае ім дакладныя ўказанні, і яны гатуюць вячэру (пар. Мц 26, 17–19). Гэта нагадвае нам, што Божы план заўсёды дакладны і мудры. Нават калі мы не разумеем усіх дэталяў, мы павінны давяраць Богу і выконваць Ягоныя загады. Пасха, якую Езус адзначае са сваімі вучнямі, — гэта прадвесце Новай Пасхі, якая здзейсніцца праз Яго смерць і ўваскрэсенне.
Падчас вячэры Езус адкрывае вучням, што адзін з іх здрадзіць Яму. Гэта вестка выклікае ў іх замяшанне і боль. Кожны з іх пытаецца: «Але ж не я, Пане?» (Мц 26, 22). Здрада Юды — гэта не толькі яго асабісты выбар, але і вынік паступовага аддалення ад Бога. Езус, ведаючы намер Юды, не прымушае яго змяніць рашэнне, але да апошняга моманту дае магчымасць для пакаяння. Езус адказвае: «Хто апусціў са Мною руку ў місу, той выдасць Мяне» (Мц 26, 23). Гэта нагадванне пра тое, што здрада часта пачынаецца з малых крокаў, з дробных адступленняў ад праўды.
Юда, які ўжо вырашыў здрадзіць, пытаецца: «Але ж не я, Раббі?» Езус адказвае: «Ты сказаў» (Мц 26, 25). Гэты кароткі дыялог паказвае, што Езус ведае сэрца Юды, але не прымушае яго змяніць рашэнне. Гэта паказвае, што Бог паважае нашу свабодную волю, нават калі мы выбіраем шлях, які вядзе да пагібелі. Гэта нагадванне пра тое, што кожны з нас нясе адказнасць за свае ўчынкі.
Езус, ведаючы, што Юда збіраецца здрадзіць, не выганяе яго з-за стала і не адкрывае яго здраду перад іншымі вучнямі. Замест гэтага Ён працягвае любіць Юду і дае яму магчымасць пакаяцца. Гэта нагадванне пра тое, што ніколі не позна вярнуцца да Бога.
Сённяшняе Евангелле павучае нас, што мы павінны быць пільнымі да сваіх слабасцяў, бо нават тыя, хто знаходзіцца блізка да Бога, могуць збіцца са шляху, калі не будуць уважлівымі да стану свайго сэрца. Мы таксама павінны навучыцца прымаць Божую волю, нават калі яна супярэчыць нашым спадзяванням. Езус, ведаючы пра сваю блізкую смерць, застаецца верным сваёй місіі, і гэта прыклад для нас.
Гісторыя Юды нагадвае нам, што нават у момантах слабасці і падзення Божая міласэрнасць застаецца адкрытай для нас. Ніколі не позна вярнуцца да Бога, нават калі мы зрабілі памылкі. Божая ласка заўсёды дае нам шанец на аднаўленне і новы пачатак. Гэта асабліва важна памятаць у моманты адчаю або сумненняў, калі здаецца, што нашы памылкі не прабачальныя. Божая міласэрнасць не мае меж, і яна заўсёды гатова прыняць нас, калі мы звяртаемся да Яго са шчырым сэрцам.
Нарэшце, гэты ўрывак Евангелля заклікае нас да вернасці. Езус паказвае, што ісці за Ім — гэта не заўсёды лёгка, але гэта шлях, які вядзе да Жыцця. Мы павінны быць гатовыя аддаць Богу ўсё, што маем, і заставацца вернымі Яму ў кожнай сітуацыі. Вернасць — гэта не толькі словы, але і ўчынкі, якія паказваюць нашу любоў да Бога і да бліжняга.
Такім чынам, сённяшняе Евангелле нагадвае нам пра важнасць пільнай духоўнай барацьбы, даверу Божай волі, прыняцця Яго міласэрнасці і трываласці ў вернасці ў кожнай сітуацыі. Гэта шлях, які вядзе нас да сапраўднай свабоды і радасці ў Хрысце. Няхай гэтыя духоўныя ўрокі дапамогуць нам лепш зразумець наша пакліканне быць вернымі вучнямі Езуса.
Разважанне падрыхтаваў кс. кан. д–р Сяргей Сурыновіч