[1]Евангелле Лк 2, 22–32
Калі мінулі дні іх ачышчэння паводле Закону Майсея, бацькі Езуса прынеслі Яго ў Ерузалем, каб прадставіць перад Панам, як напісана ў Законе Пана, што кожнае першароднае дзіця мужчынскага полу павінна быць прысвечана Пану; каб прынесці ў ахвяру, як сказана ў Законе Пана, пару туркавак або два галубкі.
Жыў у Ерузалеме чалавек, імя якога Сімяон. Быў гэта чалавек праведны і пабожны, які чакаў суцяшэння Ізраэля, і Дух Святы спачываў на ім. Адкрыў яму Дух Святы, што ён не ўбачыць смерці, пакуль не ўбачыць Месію Пана. І прыйшоў, натхнёны Духам, у святыню. І калі бацькі прынеслі Дзіця Езуса, каб учыніць з Ім паводле звычаю Закона, ён узяў Яго на рукі, благаславіў Бога і сказаў:
Цяпер адпускаеш слугу Твайго, Валадару,
паводле слова Твайго, у спакоі;
бо вочы мае ўбачылі збаўленне Тваё,
якое падрыхтаваў Ты перад абліччам усіх народаў:
святло для асвятлення язычнікаў
і хвалу народа Твайго Ізраэля.
Гэта слова Пана.
«Сустрэча, якую не заўважыш»
Храм Іерусаліма — цэнтр рэлігійнага жыцця яўрэйскага народа. Дзень як дзень. Святары змяняюць адзін аднаго, левіты мітусяцца, паломнікі моляцца. Здавалася б, тут павінна адбывацца штосьці грандыёзнае кожную хвіліну. Але ў гэты дзень найвялікшая падзея адбываецца так ціха і непрыкметна, што яе пракідаюць усе, апроч двух старых.
Звычайная сямейная пара — Марыя і Юзаф — прыносяць звычайнага, здавалася б, немаўля. Ніхто не здагадваецца, што праз натоўп праходзіць Той, Хто зменіць увесь ход чалавечай гісторыі. Найвялікшае Боскае Адкрыццё растварае ў штодзённай мітусні храма.
Сімяон і Ганна — два старцы, якія становяцца галоўнымі героямі дня. Яны — жывое ўвасабленне духоўнай далікатнасці. Пакуль усе заняты рутынай, малітоўнымі практыкамі, службовымі абавязкамі, яны ўлоўліваюць галоўнае: Месія ўжо тут! Іх вочы бачаць тое, што схавана ад астатніх. Іх сэрцы настроены на Божую частату з такой дакладнасцю, што яны адразу пазнаюць Збаўцу ў простым немаўляці.
Гэты евангельскі сюжэт — не проста прыгожая гісторыя. Гэта метафара нашага ўласнага духоўнага жыцця. Колькі цудаў мы прапускаем, паглыбленыя ў штодзённасць? Колькі знакаў упускаем, закапаўшыся ў ўласныя клопаты і перажыванні? А цуд можа быць зусім побач — проста падніміце галаву і сэрца.
Манах у кляштары і сцюардэса ў самалёце, селянін у вёсцы і праграміст у мегаполісе, шматдзетная маці і самотны пенсіянер — усе мы пакліканы быць «духоўнымі антэнамі». Улоўліваць Боскае пасланне не толькі ў вялікіх адкрыццях, але і ў найдрабнейшых дэталях жыцця.
Сустрэча — гэта ўрок уважлівасці. Урок таго, што важна не проста глядзець, але бачыць. Не проста чуць, але слухаць. І галоўнае — быць гатовым да сустрэчы, якую немагчыма спланаваць, прадбачыць ці ўпісаць у звычайны жыццёвы графік.
Наш асабісты «храм» сёння — гэта офіс, кухня, універсітэцкая аўдыторыя. Месца не мае значэння. Важны стан душы. Ці гатовы мы разгледзець цуд сярод звычайнасці? Ці здольны мы, падобна да Сімяона і Ганны, адрозніць Божы дотык у самых простых момантах?
Кожны дзень — гэта патэнцыйная Сустрэча. Кожная хвіліна — магчымасць сустрэчы з Боскім. Магчыма, сёння гэты момант прыйдзе да вас у самым нечаканым месцы: у размове з незнаёмцам, у промні сонца, у ўсмешцы дзіцяці, у цішыні ранішняй кавы.
Будзьце ўважлівыя. Будзьце адкрытыя. Не дайце мітусні схаваць ад вас цуд.
Таму што цуд — ужо тут. Трэба толькі змагчы яго ўбачыць.
Разважанне падрыхтаваў а. Міхаіл Ткаліч SJ