[1]Евангелле Ян 7, 1–2. 10. 25–30
У той час:
Езус хадзіў па Галілеі. Ён не хацеў хадзіць па Юдэі, бо юдэі намагаліся забіць Яго.
Набліжалася юдэйскае свята Шатроў. Калі браты Ягоныя пайшлі на свята, тады і Ён пайшоў, аднак не адкрыта, а як бы патаемна.
Некаторыя з жыхароў Ерузалема казалі: Ці не той гэта, якога шукаюць, каб забіць? I вось Ён гаворыць адкрыта, і нічога не кажуць Яму. Можа кіраўнікі на самой справе пераканаліся, што Ён Месія? Але мы ведаем Яго, адкуль Ён, а калі прыйдзе Месія, то ніхто не будзе ведаць, адкуль Ён.
Тады Езус, які навучаў ў святыні, усклікнуў, кажучы: I Мяне ведаеце, і ведаеце адкуль Я. Але Я прыйшоў не сам ад сябе; і праўдзівы той, хто паслаў Мяне, якога вы не ведаеце. Я ведаю Яго, бо Я ад Яго, і Ён паслаў Мяне.
I намагаліся схапіць Яго, але ніхто не ўсклаў на Яго рукі, бо яшчэ не настаў Ягоны час.
У сённяшнім Евангеллі мы бачым Езуса, які працягвае сваю дзейнасць у Галілеі. Ён не хацеў хадзіць па Юдэі, бо габрэйскія кіраўнікі, асабліва фарысеі і кніжнікі, імкнуліся забіць Яго. Яго вучэнне і цуды выклікалі ў іх страх і нянавісць, бо Яго словы і ўчынкі ставілі пад сумненне іх уладу. Аднак набліжалася важнае габрэйскае свята Шатроў (гбр. סוכות, Сукот) — час, калі народ Ізраэля ўспамінае сваё вандраванне па пустыні і Божую апеку на ім. Гэта свята было не толькі ўспамінам пра мінулае, але і сімвалам чакання Месіі, які прынясе збаўленне. Калі браты Езуса пайшлі на свята, Ён таксама вырашыў адправіцца ў Ерузалем, але зрабіў гэта не адкрыта, а «як бы патаемна». Гэты патаемны ўваход у горад нагадвае нам пра асцярожнасць і мудрасць Езуса, а таксама пра таямнічую прыроду Яго місіі, якая раскрываецца не ў трыумфе і моцы, але ў пакоры і міласэрнасці.
Жыхары Ерузалема, бачачы Езуса, задаюцца пытаннем, ці не той Ён, якога шукаюць, каб забіць. Іх здзіўленне выклікана тым, што Езус гаворыць адкрыта, і ніхто не спрабуе Яго спыніць. Яны разважаюць, ці не пераканаліся кіраўнікі ў тым, што Ён сапраўды Месія. Але іх разуменне абмежавана: яны ведаюць, адкуль Езус, і гэта перашкаджае ім убачыць у Ім Збаўцу. Яны чакаюць Месію, які прыйдзе невядома адкуль, але не разумеюць, што Езус — гэта сапраўдны Месія, які прыйшоў ад Айца. Сам Езус кажа: «Я прыйшоў не сам ад сябе; і праўдзівы той, хто паслаў Мяне, якога вы не ведаеце» (Ян 7, 28). Гэтыя словы паказваюць на Яго адзінства з Айцом і на Яго пакліканне як праўдзівага сведкі Божага Валадарства. Езус не дзейнічае самастойна — Ён прыйшоў ад Айца, і менавіта Айцец з’яўляецца крыніцай Яго ўлады. Гэтыя словы — прамы ўказальнік на Яго боскасць і адмысловую місію. Езус — гэта не проста прапаведнік ці прарок, але сапраўдны Сын Божы, які прыйшоў у свет, каб раскрыць нам праўду пра Айца нябеснага. Тое, што габрэі «не ведаюць» таго, хто паслаў Езуса, паказвае на іх духоўную слепату. Яны не могуць прызнаць Бога ў Езусе, бо іх сэрцы зачыняюцца перад праўдай. Гэта нагадвае нам, што веданне Бога — гэта не толькі інтэлектуальнае разуменне, але і адкрыццё сэрца на Яго любоў.
У гэтым фрагменце Евангелля мы бачым, як Езус сутыкаецца з недаверлівасцю. Яго словы і ўчынкі выклікаюць супярэчлівыя рэакцыі: ад здзіўлення да варожасці. Але Езус застаецца верным сваёй місіі, бо ведае, што Яго час яшчэ не настаў. Гэта нагадвае нам, што Божы план заўсёды рэалізуецца ў свой час, нават калі мы гэтага не разумеем. Езус, як Слова, якое сталася целам, раскрывае нам праўду пра Божую міласэрнасць і збаўленне, і гэта праўда заклікае нас даверыцца Яму.
Езус, які ідзе ў Ерузалем патаемна, нагадвае, што Божыя шляхі не заўсёды супадаюць з нашымі спадзяваннямі. Мы павінны вучыцца цярплівасці і даверу, асабліва ў моманты сумненняў. Жыхары Ерузалема не змаглі прызнаць Езуса Месіяй, бо іх разуменне было абмежавана іх уласнымі прадстаўленнямі пра Месію. Гэта нагадвае нам, што праўда і прыняцце яе часта патрабуе ад нас адмовіцца ад сваіх заўзятых стэрэатыпаў і адкрыцца новаму. Мы павінны шукаць Божую праўду ў Евангеллі і ў вучэнні Касцёла.
Езус застаецца верным сваёй місіі, нават калі сустракае варожасць і неразуменне. Гэта прыклад для нас, каб мы заставаліся вернымі свайму пакліканню, нягледзячы на цяжкасці. У нашым жыцці гэта можа азначаць вернасць малітве і служэнню бліжнім. Часта мы імкнёмся да хуткіх рашэнняў, але Евангелле нагадвае, што Божы план рэалізуецца ў свой адпаведны час. Мы павінны вучыцца чакаць з надзеяй і цярплівасцю.
Няхай словы Езуса натхняюць нас шукаць Яго ў нашым штодзённым жыцці, асабліва праз малітву, чытанне Евангелля і ўдзел у Эўхарыстыі. Няхай мы, як Езус, будзем сведкамі Божага міласэрнасці і праўды, нягледзячы на цяжкасці і выклікі.
Разважанне падрыхтаваў кс. кан. д–р Сяргей Сурыновіч