[1]“Росіца – маленькая кропелька гэтага свету, такая маленькая, што калі б раптам яна знікла з твару зямлі, то ці заўважыў бы гэта свет? Але ў гэтай маленькай кропельцы столькі душаў – загадкавых, непаўторных, прыгожых!” (І.Жарнасек “Будзь воля Твая”).
Такой цытатай, прамоўленай пастырам Віцебскай дыяцэзіі Алегам Буткевічам, распачалася Імша для пілігрымаў у Росіцкай святыні. І хоць словы гэтыя ў кнізе мелі іншы кантэкст, але вельмі блізкімі сталі яны кожнаму прысутнаму ў храме.
Сёння, як і 80 год таму, Росіца – усё тая ж маленькая кропелька сусвету, з вялікім храмам, дзе нясуць сваё служэнне айцы марыяне, дзе збіраюцца шматлікія непаўторныя прыгожыя душы і сэрцы, каб разам узносіць малітвы да Пана праз заступніцтва блаславёных Юрыя Кашыры і Антонія Ляшчэвіча.
[2]
Урачыстасці распачаліся 1 жніўня Імшой для пілігрымаў. За тры дні 85 чалавек пад кіраўніцтвам айца Іллі Саўчанка МІС, разам з айцом Канстанцінам Анашка МІС і сёстрамі эўхарысткамі, пераадолелі 90 кіламетраў, разважаючы над складаным пытаннем “Якія адносіны ў мяне з Езусам Хрыстом?”.
[3]
Падчас гаміліі айцец Ілля засяродзіўся над тэмай надзеі. Святар узгадаў, як у 1943 годзе святлом надзеі для людзей сярод страху, слёз і гора сталі айцы Юры і Антоній. А сёння мы можам стаць святлом надзеі для тых, хто побач. Калі святло Хрыста не згасае ў сэрцы, яно здольнае асвятляць жыццёвы шлях.
[4]
Пасля Імшы пробашч парафіі айцец Аляксандр Жарнасек МІС сардэчна запрасіў усіх прысутных у дом пілігрымаў на вячэру.
Малітоўную праграму працягнуў Акафіст да Росіцкіх мучанікаў. Потым разам з сёстрамі эўхарысткамі вернікі маліліся на ружанцы, разважаючы балесныя таямніцы.
Канферэнцыю і малітву праслаўлення ўзначаліў айцец Аляксандр Жарнасек МІС.
У гэты час святары неслі паслугу ў канфесіяналах, каб вернікі з чыстым сэрцам маглі ўдзельнічаць у Эўхарыстыі.
Кульмінацыяй урачыстасцяў стала святая Імша апоўначы з удзелам біскупа Віцебскага Алега Буткевіча і Апостальскага адміністратара для грэка-католікаў у Беларусі Сяргея Гаека.
Падчас казання біскуп Алег засяродзіўся над сімвалам юбілейнага года — праходжаннем праз брамы юбілейных святыняў. Калі мы прыходзім у Касцёл, то праходзім праз адкрытую браму не толькі фізічна, але і духоўна. Мы вызнаем сваю прыналежнасць да Хрыста і Касцёла, сведчым пра гэта сваім жыццём. Такое сведчанне далі нам блаславёныя пакутнікі з Росіцы, таму важна сёння быць у гэтай святыні і прасіць аб заступніцтве ў будаванні фундаменту веры.
Пасля святой Імшы людзі з запаленымі паходнямі і свечкамі пайшлі на месца, якое ў Росіцы стала асаблівым.
[5]
“Пляц мучаніцтва” – так сёння называюць месца, дзе ў 1943 годзе падчас карнай аперацыі ў агні згарэла больш за паўтары тысячы чалавек.
Сёння тут стаіць вялікі крыж і вялікія камяні, на якіх змешчаныя Евангельскія блаславенні. Сёння тут квітнеюць кветкі і радуе позірк зеляніна туй. Сёння месца вялікай трагедыі стала месцам роздуму, малітвы, духоўнага адраджэння.
[6]
У гэтую ноч кожны прысутны, прайшоўшы праз браму, ушанаваў крыж і даверыў Уваскросламу Збаўцу самыя таемныя глыбіні сваіх сэрцаў.
З урачыстым спевам “Хрыстос уваскрос, аллелюя!” вернікі вярнуліся ў храм, каб потым разам маліцца набажэнствам Крыжовага шляху, разважанні да якога падрыхтавала Ірына Жарнасек.
Урачыстасці скончыліся святой Імшой а дзясятай гадзіне раніцы.
-
[3]
-
[7]
-
[8]
-
[9]
-
[10]
-
[11]
-
[12]
-
[13]
-
[14]
-
[1]
-
[15]
-
[16]
-
[17]
-
[18]
-
[19]
-
[20]
-
[21]
-
[2]
-
[22]
-
[23]
-
[24]
-
[25]
-
[26]
-
[27]
-
[28]
-
[29]
-
[30]
-
[4]
-
[31]
-
[5]
-
[32]
-
[33]
-
[34]
-
[35]
-
[36]
-
[37]
-
[38]
-
[39]
-
[6]
Вікторыя Філіпенка, тэкст
Леанід Юрык, фота