Леанід Юрык, відэа
Аўтар кнігі пра росіцкую трагедыю «Будзь воля Твая» прысвяціла гэты верш падзеям 1943 года.
Росіца
Малітва на вуснах застыла.
Ружанец рука затрымала.
Да Бога душа узляцела
з пакутаў, мучэнняў, ахвяры.
Зіма дарэшты счарнела,
сцюжа полымем плача:
у Росіцы анямелай
усмешкі на твары не ўбачыш.
Якія усмешкі? Росіца
застыла ў жалобным адчаі –
попелам жудасным моліцца,
зямлю напаіўшы слязамі.
Вецер галосіць у Росіцы,
вецер хаўтуры спраўляе,
моліцца ўсцяж па нябожчыках,
якія ў пакутах сканалі:
«Божа ласкавы, злітуйся!
Стогне зямля ахвярамі.
Росіца стала пакутніцай…
Вечны спачын дай ім, Пане!..
Прымі ў Айчыну светлую
з пекла, якое спазналі
ў гэтым жыцці ад нелюдзяў…
Вечны спачын дай ім, Пане!..
На іхніх вуснах малітва
была пры апошнім дыханні…
З імем Тваім адыходзілі…
Вечны спачын дай ім, Пане!..»